Het is een bijzonder gezicht. Midden in een weiland, nog net binnen de bebouwde kom van Wijngaarden, staat een grote groene tent. Het is het onderkomen van de 26-jarige Eline Guicherit. Ze woont er samen met haar hond Luna en twee dwergpapegaaien.

Een tijd lang reisde Guicherit de wereld over. Ze bezocht China, Thailand en ging naar Argentinië om de tango te leren. Twee jaar geleden ruilde ze het Zuid-Amerikaanse land weer in voor Nederland. Eenmaal terug was de Wijngaardse voor haar verblijf afhankelijk van familie. Afgelopen najaar was ze daar klaar mee, ze ging op zoek naar een eigen woonruimte. „Ik zocht een plek die ik kan betalen en een huis dat ik mee kan nemen. Huren wilde ik niet.” In een krant las ze over een gezin met een jong kind dat in een yurt woont, ook wel bekend als een nomadentent. Een schot in de roos. „Dit was het. Het is simpel, maar heeft toch een huiselijk gevoel binnen.”

Tekst loopt door onder de foto.

Het weiland waar ze staat, huurt Guicherit van haar moeder en stiefvader. De tent kocht ze voor ongeveer 4.000 euro via Marktplaats. Het bouwwerk bestaat uit een houten frame, canvas en vier lagen vilt. Dat laatste materiaal isoleert het verblijf. Het geheel wordt beschermd door een groen zeil. Binnen is de grond bedekt met vloerkleden. Het interieur is minimaal, maar functioneel. Het bestaat uit onder meer een kast, een eethoek en een bed. In het midden van de tent staat een houtkachel, die er vooral in de winter voor zorgt dat de ruimte warm wordt.

Toch is duurzaamheid niet de echte reden waarom ze haar eigen energie opwekt. „Ik doe het meer vanuit een gevoel van onafhankelijkheid. In de winter stook ik hout. Dat is natuurlijk ook niet goed voor het milieu.” Ze hoopt dat ze steeds meer zelf kan doen. „Ik wil leren hoe ik zelfvoorzienend kan zijn.”

Een moestuin is voor Guicherit de volgende stap in dat proces. Op deze plek gaat ze daar echter niet meer aan beginnen. „Dat doe ik niet, omdat ik weet dat ik hier binnenkort weg moet.” De Wijngaardse moet namelijk zorgen dat haar yurt binnenkort van het weiland verdwenen is, omdat het bouwwerk niet binnen het bestemmingsplan valt. Tot oktober gedoogt de gemeente Molenwaard de tent. „Ik denk erover om handtekeningen te verzamelen, zodat ik iets langer kan blijven. Het werk dat ik heb, loopt namelijk tot volgend jaar mei. ”

Dat ze het weiland een keer zal verlaten, staat voor de yurtbewoonster wel vast. Heel rouwig is ze daar niet om. „Ik ben nieuwsgierig, wil verder. Het zit in mijn aard. Ik ben al zo vaak verhuisd in mijn leven.” Met de yurt is dat makkelijk. De tent is inklapbaar en kan worden meegenomen. En als Guicherit naar het buitenland gaat, is verhuren of opslaan een optie.

Tekst loopt door onder de foto.

Niet iedereen kan deze levensstijl zonder echte vastigheid waarderen. Dat is de Wijngaardse wel duidelijk. Ook binnen haar familie heerst soms onbegrip. „Je kan helaas niet losstaan van wat anderen denken”, legt ze uit. Daarom droomt Guicherit van een plek waar meer mensen op deze manier leven. In de tussentijd laat ze graag aan anderen zien hoe het is om in een yurt te wonen. „Als ik mensen kan inspireren, is het voor mij bevredigend.”