Theatermaakster ziet mensen als kuddedieren: ‘Ik zet aan tot nadenken’

De groep stapt bij de Zuileshoeve van twee zonneponten af. Dit is geen natuurexcursie, maar theater in de natuur. Koptelefoons worden in ontvangst genomen: ,,Als je vogeltjes hoort, doen ze het.’’

Er ontrolt zich een hoorspel, waarin een gids de mensen uitnodigt mee te lopen: ,,Kom bij de kudde, de kudde is groot.’’ Op gaat het, langs de vogelkijkhut de polder in. Even gaat de aandacht nog uit naar de ecolodge langs het pad, een drijvende trekkershut, en een luchtballon in de verte.

Op een veldje neemt de gids het heft echt in handen. Er liggen dekens om iedereen comfortabel in het gras te laten liggen. Ruik het gras, kijk naar de hemel. Dat duurt niet lang. Herder Huug Hagoort drijft zijn Dordtse kudde voorbij. De dieren trekken zich niets aan van de mensen in het gras, of het moet zijn dat ze er soms gewoon overheen springen. Na een paar rondjes sluiten de mensen aan bij de kudde.

Ondertussen klinkt er een tegengeluid tussen de oren: een jonge man baalt van de sociale controle in zijn dorp en van zijn vader, die hem al helemaal als opvolger in zijn bedrijf ziet. De jonge man, met de stem van acteur Hans Dagelet, wil zich losmaken van de kudde.

Zo ontspint zich een tafereel, waarin het publiek deel uitmaakt van de voorstelling. Het wordt het uitgenodigd zelf een plekje te zoeken, in de spiegel te kijken of juist heel dicht op elkaar te kruipen. Als het donker wordt, volgen in het bos verrassende lichtshows van Leonie Muller, waarin mensen zich aan natuurkrachten ontworstelen.

Het natuurtheater is bedacht door de Bredase theatermaakster Heleen van Doremalen. ,,Ik kreeg dit idee toen ik zelf met een groep mensen met schapen meewandelde. Ik bedacht me dat we allemaal kuddedieren zijn en ik ging me afvragen wie het zwarte schaap zou zijn, en wie het verloren schaap.’’ Van die gedachte naar een theaterprogramma was voor haar een logische stap: ,,Iedereen zei dat het niet kon, een voorstelling met schapen, maar het kan dus wel. Je kunt ze inderdaad niet helemaal regisseren, maar dat maakt het juist spannend.’’

Ze krijgt er de complimenten van het publiek te staan. De één heeft genoten van een avontuur in de natuur, de ander heeft stof tot nadenken gekregen. ,,Ik geloof dat ik toch liever bij de kudde hoor.’’ Van Doremalen: ,,Als ik mensen tot nadenken heb aangezet, is het voor mij geslaagd.’’