Shary-An is de Ludo Sanders van Expeditie Robinson

Op het moment dat Tim met Hugo door de Filipijnse jungle banjerde en zijn missie openbaarde (‘Eén ding geleerd in het leven: dat je er keihard voor moet werken en knokken’) zagen ze een doerian hangen. Een wat? Een doerian. Eerlijk gezegd had ik daar nog nooit van gehoord. Blijkt een tropische vrucht, zo groot als een rugbybal met een stekelige schil., ,,Klinkt heel gezellig, maar een doerian stinkt naar de dood”, zei Hugo bijna poëtisch. Ik moest meteen denken aan die keer dat ik gefermenteerde haai at op IJsland. Een specialiteit daar, schijnt. Nou, håkarl, zoals het heet , stonk naar een verroeste pisbak in een oud voetbalstadion waarin ook nog kots en ammoniak ronddrijven. Zelfs als je honger hebt, eet je het niet. Hugo vertelde dat dat bij Doerian anders is. Dat smaakt wel, schijnt.

Leuk (en leerzaam!) dat oreren van Hugo. Beetje wijsneuzerig, maar wel aandoenlijk, zeker toen het persoonlijk werd. Hij sprak over zijn fascinatie voor voedsel, zijn moestuin, de dertig kippetjes en twee geitjes die hij vroeger had. Dat hij thuiskwam uit school, zijn klompen aan deed, terwijl vader in een maatpak liep. Hoe ging het verder in huize Kennis?

Expeditie Robinson, het is overleven, een spel van liegen en bedriegen, maar het programma staat ook voor persoonlijke verhalen. En die worden, zo zei Kim me vorige week, vooral ’s avonds en soms ‘s nachts (aan elkaar) verteld buiten het zicht van de camera’s. Kim pleit voor nachtcamera’s. Eens! Volgend jaar?