Het rode wagonnetje zit stampvol dagjesmensen. Sommigen dragen spijkerbroek, gympen en een modieuze trui, anderen een rugzak met klimtouw en ijsbijl. Piepend en krakend verlaten we Chamonix en klimmen we over de tandradbaan traag omhoog. De eindbestemming is de ‘berg aan de overzijde’, de legendarische Montenvers, waar Richard Pococke en William Windham in 1742 hun Mer de Glace ontdekten, een zee van ijs.

Deze gletsjerwereld - en níét de Mont Blanc - gaf de aanzet tot het toerisme naar Chamonix. In het dal werden de eerste hotels gebouwd, plus een degelijke schuilhut op de berg Montenvers. Welgesteld Europa wilde de spectaculaire schoonheid met eigen ogen zien, maar liefst zonder noemenswaardige inspanning. Mannen in kostuum en vrouwen in lange rok werden aanvankelijk door dragers in een stoel naar boven gebracht, maar al snel werden dat muilezels en tot slot de trein.

Als we het bergstation naderen, pakt de bergwereld ons in: adembenemend. We kijken en bewonderen. De scherpe pieken rond de bergen Aiguille du Dru aan de ene kant en de Aiguille du Grépon aan de andere zijde. En met die majestueuze gletsjer ertussenin.

Ik wandel naar de Refuge du Montenvers, het voormalige Grand Hôtel du Montenvers dat in 1880 werd gebouwd, hoogtijdagen beleefde, maar eind vorige eeuw in verval raakte. Het is onlangs gerenoveerd zoals het hoort: met het comfort van nu en behoud van de charme. De vloeren kraken, de wanden zijn nog altijd bekleed met het oorspronkelijke hout en fluisteren tientallen verhalen uit vervlogen tijden.