'Er hadden fucking doden kunnen vallen'

Plantenpot
Sommige bewoners van de flats in de straat, die vanaf hun balkons urenlang filmpjes hebben gemaakt van de demonstratie, mengen zich nu ook in de strijd. Vanaf één balkon wordt een emmer water naar de demonstranten gegooid, vanaf een tweede een glas. En recht boven restaurant Dertien, waar al de hele avond een grote Nederlandse vlag aan een balkon hangt, komt een grote, zware plantenpot naar beneden. Hij mist de vluchtende demonstranten maar net, valt op de straat uiteen. Woedende jongeren kijken en schreeuwen omhoog, willen het portiek bestormen – maar moeten dan wéér op de vlucht, want daar komen de politiepaarden weer.

Een deel van de demonstranten slaat het met verbijstering gade. Het zijn vooral de vrouwen en de ouderen die met afschuw reageren op hoe hun ode aan Erdogan uitloopt op een puinhoop. ,,Waarom doen jullie dit?’’, roept een jonge vrouw met een hoofddoek, haar handen tegen haar wangen. Het is niet duidelijk of ze het tegen de Turkse jongens heeft of tegen de agenten. Dan moet ook zij rennen, de hoek om en de Westblaak op, weg voor de paarden.

Waterkanon
Maar andere demonstranten lijken juist te genieten. ,,Kijk, een waterkanon!”, schreeuwt een twintiger met een Turkse vlag om z’n nek, als een kind dat voor het eerst een brandweerwagen ziet. De ME-wagen met waterkanon staat nog stil op het Churchillplein. Maar als ruim 200 demonstranten weigeren van de Westblaak te gaan, ondanks verzoeken via de megafoon, gaat de spuit aan. Sommigen gillen van angst, anderen van plezier. ,,Kom maar! Joden! Kom dan!’’

Steeds opnieuw lijken de straten rond het consulaat schoongeveegd, steeds opnieuw komen groepen jongeren weer terug. Ze steken vuurwerk af, gooien stenen naar agenten, en zwaaien met hun Turkse vlaggen, die aan het begin van de avond massaal zijn uitgedeeld. Naar journalisten met camera’s, die de hele avond met rust waren gelaten, wordt nu gescholden en gespuugd.

Vlaggen
Uiteindelijk, na ruim anderhalf uur vol charges, is het rustig op de Schiedamsevest en de Westblaak. Bijna alle demonstranten zijn weg. Jongeren hangen uit auto’s, zwaaiend met Turkse vlaggen en middelvingers. De naam van president Erdogan wordt gescandeerd – voor de zoveelste keer die avond.

Even over tweeën, als de ambulances de door honden gebeten demonstranten hebben weggevoerd, staat personeel van restaurant Dertien nog de scherven op te ruimen. Ze kijken naar één van de balkons boven het restaurant, vanwaar ze denken dat een uur eerder die enorme bloempot naar beneden werd gegooid. ,,Dat was niet cool, man,’’ roept één van de jongens naar de twee mannen die op het balkon staan. ,,Er hadden fucking doden kunnen vallen.’’