Hillary Clinton had het nog zo mooi voor zichzelf uitgetekend. Een klaterende overwinningsspeech, voor een juichende zaal, vanuit het doorzichtige congresgebouw Javitz. Dáár, in New York, zou ze veelbetekenend naar het dak wijzen. Want 'dit glazen plafond' had ze als 'eerste vrouwelijke president' maar mooi aan diggelen geslagen.

Hoe anders verliep de gedroomde verkiezingsdag. De 'eerste vrouwelijke president' bleek uiteindelijk een volbloed machoman, die aula in New York zat vol verweesde Democraten. En Hillary? Die liet zich - tegen alle etiquette in - 's avonds niet eens meer voor een 'loserspeech' zien. Die speech, waarin ze toegaf dat 'dit pijnlijk was en nog héél lang pijnlijk zou blijven', volgde pas in de ochtend.