Weergaloze Wüst flikt het weer en prolongeert wereldtitel op 1500 meter

Door Lisette van der Geest

Soms, als het zuur brandde door de bovenbenen van Ireen Wüst (33) en de wil om nog meer pijn te lijden tijdens een training even verzwakte, was het simpel. Dan dacht ze aan één dag. Sinds ze hoorde dat de WK afstanden in Salt Lake City zouden plaatsvinden, draaide het altijd om die ene dag: Zondag 16 februari moest het gebeuren. Dan moest ze in topvorm zijn. Dat was haar dag.

En 16 februari wás de dag van Wüst. Ze werd wereldkampioene op de 1500 meter, prolongeerde haar titel – ,,dat lijkt misschien makkelijk, maar dat is echt niet zo.” – en steeg voor de zoveelste keer in haar carrière boven zichzelf uit. Een proces waarin ze zich van iedereen afsluit en absoluut niet de gezelligste is voor haar omgeving. Alles voor dat hogere doel. Niet voor niets: Wüst deed zondag wat ze moest doen.

En toch.

Goed voor goud, beter kan bijna niet. Desondanks is er één gemis dat elke schaatskenner beseft, evenals de winnares zelf. Terwijl ze haar armen in een gebaar van machteloosheid omhoog brengt en de gouden medaille om haar nek iets opzij bungelt, zegt Wüst in de catacomben van de ijsbaan: ,,Ik heb alles gedaan dat moest, het was een goede race, maar de omstandigheden heb je niet in de hand.”

Ze schaatste 1.50,92, haar tweede tijd ooit. Het is haar vijfde WK-goud op de schaatsmijl, haar veertiende titel in totaal, maar op het indrukwekkende palmares met vijf gouden medailles ontbreekt een overwinning: een wereldrecord. Dat moest vandaag gebeuren, op de afstand waarop ze al zo vaak zegevierde. Op de snelste baan ter wereld liggen kansen, wist Wüst zodra ze de wedstrijdkalender zag.

Ze opende zondagmiddag in Salt Lake City precies zoals ze wilde. Met beide armen op de rug in overtuigende slagen van bocht naar bocht. ,,Maar na 700 meter kwam ik erachter dat de omstandigheden heel zwaar waren.” Anders dan een jaar geleden bij de wereldbekerfinale toen wereldrecord na wereldrecord verbeterd werd. Op de 1500 meter bleven vandaag zowel bij de mannen als de vrouwen de records staan.

Het niet rijden van een wereldrecord staat niet in de weg van blijdschap, van trots evenmin. Haal de glans niet van mijn gouden medaille, zegt Wüst in de catacomben van de baan. ,,Ik wilde zo graag goed zijn hier en dat was ik. Dat geeft ontlading. Daar ben ik enorm trots op.”

Toevallig won ze in 2007 op precies deze baan haar eerste wereldtitel. Dertien jaar later staat ze er weer. ,,Bizar toch? Als je mij toen als broekie van 20 gezegd had dat ik dertien jaar later waarschijnlijk weer een titel zou winnen, had ik je voor gek verklaard.

,,Dat ik geen wereldrecord reed wil ik parkeren. Ik heb gedaan wat ik moest doen, gedaan wat kon.” Later kan het vizier weer op de volgende kans: ,,Ik heb net begrepen dat de eerste wereldbekerwedstrijden dan weer hier zijn. Maar nu wil ik eerst genieten van het goud.”

Bekijk hier de laatste schaatsvideo's: