Columns Lisanne van Sadelhoff
-
PREMIUMColumn
Ben je niet hoogopgeleid als je de studie hebt gedaan die voor jou het hoogst haalbaar is?
Tegenwoordig is het opvallend gemakkelijk om schaars te zijn. We kampen niet langer alleen met een tekort aan zorgpersoneel en docenten, we zitten nu ook hevig verlegen om horecapersoneel, schoonmakers, beveiligers. -
PREMIUMColumn
Ook toen Lisanne een Babs werd, voelde ze de ogen van Vrouwe Justitia in haar rug prikken
Vrouwe Justitia die voor de rechtbank in Utrecht staat, is, zoals heel veel Vrouwe Justitia’s, geblinddoekt. Die blinddoek staat symbool voor ‘de rechtspraak zonder aanziens des persoons’; een oordeel zonder andere vooraf gevelde (voor)oordelen. Daar kunnen veel mensen nog een voorbeeld aan nemen, maar dat terzijde. -
PREMIUMcolumn
Lisanne: ‘Op plekken waar het leven doorgaat, doet de dood het meest pijn’
Er waren dagen waarop ik niet wist hoe ik mijn sokken aan moest trekken. En als ik daar dan eindelijk in was geslaagd, sjokte ik met bezweet voorhoofd de kantoortuin in die aanvoelde als de Amsterdamsestraatweg tijdens spitstijd. -
PREMIUMcolumn
Geruststellend idee voor Lisanne: Utrecht is onsterfelijk
Tijd is iets geks. Een periode kan lang voelen maar kort duren, en vice versa. Ineens besefte ik dat ik al veertien jaar in Utrecht woon. Nog een paar jaar erbij en ik woon hier al de helft van mijn leven. -
PREMIUMCOLUMN
Lisanne van Sadelhoff: ‘Als je van mopshonden houdt, koop je ze niet’
Het waren Leo’s goudgele ogen die dwars door mijn ziel prikten en me vroegen om kriebeltjes achter zijn oor – iets naar links, ja, dáár ja. Die goudgele ogen vroegen ook: blijf hier en ga niet weg en mocht je toch van plan zijn om weg te gaan, neem me dan mee.
-
PREMIUMColumn
Drentse ganzen hebben heel wat meer geluk dan Utrechtse: ‘Die mogen doodgeknuppeld worden’
Gggggggggggggggggggggggggg. Het is het enige wat ganzen altijd tegen me zeggen als ik langs de Vecht of door het park hardloop. En dan zie ik die kleine tandjes op hun tong die me net een tikkeltje harder laten rennen. (Strava-app meteen in paniek: huh, zo hard rent ze normaal nooit.) -
PREMIUMCOLUMN
‘Het koor vol andermans voetstappen en andermans gehijg sleepte me door de Zomeravondcup heen’
Ik voelde me alleen want ik kende niemand bij de start van de Zomeravondcup van atletiekvereniging Hellas. Het is toch ook eigenlijk best gek, dacht ik, dat we hier met z’n allen bij elkaar komen voor iets wat we ook thuis, op een zelfgekozen tijdstip en plek, zouden kunnen doen. Maar toch drommen we hier samen. -
PREMIUMCOLUMN
Lisanne: ‘Staan die twee minuten stilte in verhouding met een hele dag feesten?’
En dan dansen we, en dan zingen we, en dan drinken we, en dan klappen we, en dan lallen we, en dan klagen we over de vieze Dixi’s waar je dan niet op gaat zitten maar boven gaat hangen, waardoor ze nog viezer worden. -
PREMIUMCOLUMN
Lisanne omarmde de chaos die Koningsnacht heet: ‘Het kan weer. Het mag weer. We waren er weer’
Ik was het even vergeten, maar het slechtste moment om met je vrienden ‘ergens in de stad’ af te spreken is Koningsnacht.
-
PREMIUMcolumn
Lisanne tegen alle ongeduldige ‘vingerknippers’ op het terras: ‘Horecamedewerkers zijn ménsen’
Ik had ooit eens een date met een vingerknipper. Dat behoeft misschien wat uitleg voor de mensen die nog nooit een vingerknipper hebben gedatet en zelf ook geen vingerknipper zijn of kennen. -
PREMIUMcolumn
Lisanne probeert zich voor te stellen: Zou het er nog staan? Waar zijn ze? Leven ze nog?
De roltrap afglijden, koffertje in de hand, in hal 5 aankomen, vol stretchbedjes, dankbaar want geen bommen, bezorgd want beelden in je hoofd verstoren je zielenrust, dode lichamen in de straten, jouw straten. -
PREMIUMColumn
Terug in Tivoli aan de Oudegracht voelt Lisanne zelfs de bittere noodzaak de wc te fotograferen
Stenen zijn stenen, ik ben niet materialistisch, tenzij (er is altijd een tenzij) die stenen de muren van Tivoli Oudegracht vormen. Dan gaat het nog een beetje verder dan materialisme. Dan word deze meid belachelijk emotioneel. -
PREMIUMColumn
Klagen over meeuwen? Dat doen ze in Oekraïne niet: ‘They are birds, not bombs’
Tijdens zo’n zeldzaam moment dat ik tijdens het hardlopen longinhoud over heb om te praten, begin ik meestal direct met klagen. Zo ook vorige week, vrijdagochtend, in Amelisweerd. -
PREMIUMcolumn
Zit er een limiet op onze aandacht voor de oorlog in Oekraïne, vraagt Lisanne zich af
Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, hing mijn achterbuurvrouw, een jaar of 70, een blauwgele vlag uit haar raam. Ze had hem genaaid van een oud, vergeeld voetbalshirt van haar man, (er was nog een stukje van rugnummer 7 te zien) en de blauwe reep kwam van een spijkerbroek. Die vlag had voor passerend Utrecht een boodschap: kijk niet weg.
