Columns Lisanne van Sadelhoff
-
PREMIUMCOLUMN
Lisanne's wangen kleuren nog rood als ze denkt aan haar uitspraak over de Pride: ‘Educate yourself’
Laatst complimenteerde iemand me met mijn shirt, waar een prisma in regenboogkleuren op stond. Ik zei dat ik hem weleens draag tijdens de Gay Pride in Utrecht en Amsterdam. -
PREMIUMCOLUMN
Het algoritme van Facebook had Lisanne te pakken: ‘Voor ik het wist, zat ik er vuistdiep in’
Het algoritme was goed voor me geweest, de afgelopen dagen. Ik had verplichte bankrust na een kleine medische ingreep en nadat ik op Facebook een paar filmpjes had aangeklikt om de tijd te doden, was het hek van de dam. -
PREMIUMcolumn
Ondanks de hevige pijn in haar buik had Lisanne een gezellig onderonsje in de wachtkamer van de SEH
Pijn zorgt ervoor dat je je decorum verliest – en dat je dat geen donder uitmaakt. Ik droeg de oudste joggingbroek want die zat het fijnst, een verwassen shirt waarvan de opdruk al jaren niet meer te zien was, en ik denk ook dat ik mijn tanden niet had gepoetst, afgelopen woensdagochtend, toen ik de wachtkamer van de Spoedeisende Hulp van het Diakonessenhuis binnenliep. -
PREMIUMColumn
Een 9 voor weer dat dagelijkse leven bijna onmogelijk maakt? Lisanne ligt niet op één lijn met meteorologen
Ik ben nog nooit in de hel geweest, maar de gevoelstemperatuur van afgelopen dinsdag – en vooruit, ook die van de rest van de week – gaf me een aardig inkijkje in hoe het daar zou kunnen zijn. -
PREMIUMcolumn
Lisanne ziet Oekraïense vluchtelingen op de fiets in Utrecht, met vallen en opstaan
De bovenkant van haar borst is een kleurenpallet. Geel, groen, een beetje bruin, een vleugje blauw. ,,Van de fiets gevallen.” Ze zegt het schouderophalend, het was niet de eerste keer dat Natalya, afkomstig uit Oekraïne, een U-bocht probeerde te maken en vervolgens noodgedwongen het asfalt kon kussen.
-
PREMIUMcolumn
Lisanne had drie goedgehumeurde schilders over de vloer: ‘WILLEN. JULLIE. KOFFIE?’
Het was stil in mijn huis, een serene rust, die nog serener leek toen die eenmaal voorbij was, doordat om 08.00 uur ’s ochtends de bel ging, drie goedgehumeurde schilders binnenstapten en er in no time een schuurmachine klonk die niet van ophouden wist. De jaren oude, half afgebladderde verf werd van mijn kozijnen gehaald. -
PREMIUMColumn
Ben je niet hoogopgeleid als je de studie hebt gedaan die voor jou het hoogst haalbaar is?
Tegenwoordig is het opvallend gemakkelijk om schaars te zijn. We kampen niet langer alleen met een tekort aan zorgpersoneel en docenten, we zitten nu ook hevig verlegen om horecapersoneel, schoonmakers, beveiligers. -
PREMIUMColumn
Ook toen Lisanne een Babs werd, voelde ze de ogen van Vrouwe Justitia in haar rug prikken
Vrouwe Justitia die voor de rechtbank in Utrecht staat, is, zoals heel veel Vrouwe Justitia’s, geblinddoekt. Die blinddoek staat symbool voor ‘de rechtspraak zonder aanziens des persoons’; een oordeel zonder andere vooraf gevelde (voor)oordelen. Daar kunnen veel mensen nog een voorbeeld aan nemen, maar dat terzijde. -
PREMIUMcolumn
Lisanne: ‘Op plekken waar het leven doorgaat, doet de dood het meest pijn’
Er waren dagen waarop ik niet wist hoe ik mijn sokken aan moest trekken. En als ik daar dan eindelijk in was geslaagd, sjokte ik met bezweet voorhoofd de kantoortuin in die aanvoelde als de Amsterdamsestraatweg tijdens spitstijd.
-
PREMIUMcolumn
Geruststellend idee voor Lisanne: Utrecht is onsterfelijk
Tijd is iets geks. Een periode kan lang voelen maar kort duren, en vice versa. Ineens besefte ik dat ik al veertien jaar in Utrecht woon. Nog een paar jaar erbij en ik woon hier al de helft van mijn leven. -
PREMIUMCOLUMN
Lisanne van Sadelhoff: ‘Als je van mopshonden houdt, koop je ze niet’
Het waren Leo’s goudgele ogen die dwars door mijn ziel prikten en me vroegen om kriebeltjes achter zijn oor – iets naar links, ja, dáár ja. Die goudgele ogen vroegen ook: blijf hier en ga niet weg en mocht je toch van plan zijn om weg te gaan, neem me dan mee. -
PREMIUMColumn
Drentse ganzen hebben heel wat meer geluk dan Utrechtse: ‘Die mogen doodgeknuppeld worden’
Gggggggggggggggggggggggggg. Het is het enige wat ganzen altijd tegen me zeggen als ik langs de Vecht of door het park hardloop. En dan zie ik die kleine tandjes op hun tong die me net een tikkeltje harder laten rennen. (Strava-app meteen in paniek: huh, zo hard rent ze normaal nooit.) -
PREMIUMCOLUMN
‘Het koor vol andermans voetstappen en andermans gehijg sleepte me door de Zomeravondcup heen’
Ik voelde me alleen want ik kende niemand bij de start van de Zomeravondcup van atletiekvereniging Hellas. Het is toch ook eigenlijk best gek, dacht ik, dat we hier met z’n allen bij elkaar komen voor iets wat we ook thuis, op een zelfgekozen tijdstip en plek, zouden kunnen doen. Maar toch drommen we hier samen. -
PREMIUMCOLUMN
Lisanne: ‘Staan die twee minuten stilte in verhouding met een hele dag feesten?’
En dan dansen we, en dan zingen we, en dan drinken we, en dan klappen we, en dan lallen we, en dan klagen we over de vieze Dixi’s waar je dan niet op gaat zitten maar boven gaat hangen, waardoor ze nog viezer worden.
