Robbert Vesseur en Petra Smolders, hier met baby Doris, leven volgens de 'weggeef economie'. In dit huis wonen ze 5 maanden. © Shody Careman

Geef alles weg!

Ex-bankier Robbert Vesseur (31) zegde vijf jaar geleden zijn baan op en gaf al zijn bezittingen weg. Zonder huis, auto of fiets besloot hij van de lucht te leven.

Onno Lakeman 20-04-17, 19:54

Alle bezittingen die Robbert Vesseur (31) heeft, passen in één rugzak. Een huis heeft hij niet. Toch slaapt hij al vijf jaar elke nacht in een luxe bed en heeft hij genoeg te eten en te drinken. Momenteel leeft hij met zijn vrouw Petra Smolders (36) en hun kindje Doris (1) tijdelijk in een huis van kennissen die op wereldreis zijn.

Hoe kwam je er vijf jaar geleden toe al je geld en bezit weg te geven?

Ik bood aan voor niets te werken, maar dat kon volgens de cao niet. Ze moesten me betalen
Petra Smolders

Robbert: ,,Ik werkte bij de Triodos bank en kwam na de economische crisis van 2008 tot de conclusie dat ik zelfs bij die bank mijn idealen niet kon verwezenlijken. Ik liep al langer rond met het idee dat een economie waarin we alles weggeven beter werkt dan het huidige systeem dat gebaseerd is op angst, concurrentie, schuld, tekort en controle. Waarin we zoveel mogelijk bezit en geld proberen te vergaren. Mijn idee van de geefeconomie is: geef onvoorwaardelijk – dus letterlijk zonder voorwaarden of tegenprestatie - het beste van jezelf weg. Kan iemand goed kleding maken, dan geeft hij die weg, een fietsenmaker biedt zijn technische kennis aan. Heeft iemand brood nodig? Dan geeft de bakker dat weg. En heeft de bakker een oven nodig, dan geeft de ovenfabrikant die. In een geefeconomie heeft iedereen precies wat hij nodig heeft. In de huidige economie hebben een paar mensen veel en een heleboel mensen weinig. Dat vind ik gek.”

Als je alles weggeeft, heb je ook geen geld om eten te kopen. Je hebt helemaal niets.

Robbert: ,,Als je alles weggeeft, heb je juist alles! Nadat mijn spaargeld, een paar duizend euro, op was ging ik mijn huurhuis uit. Mijn bed, wasmachine, tv, meubels, ik gaf alles weg aan vrienden, bekenden en onbekenden. Ik hield alleen een rugzak, laptop, tandenborstel en telefoon over. Ik heb geen moment honger of dorst gehad en heb nooit op straat hoeven slapen. Juist omdat ik van alle kanten kreeg. Er ging altijd wel iemand op vakantie of wereldreis. De ene keer mocht ik in dat huis gebruik maken van het aanwezige voedsel, de andere keer kreeg ik eten aangeboden. En ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Ruim vier jaar geleden ontmoette ik Petra.”

Petra: ,,Toen ik zijn verhaal over de geefeconomie hoorde, dacht ik: dit is mijn man. Zo wil ik zin geven aan mijn leven. We leven als nomaden.”

Werken jullie momenteel?

Robbert: ,,Ik zet me twee dagen per week in voor mijn Stichting Geefeconomie. Daar krijg ik geen geld voor. Een uitkering heb ik niet. In vergelijking met vroeger léven we veel meer in plaats van dat we na een week hard werken moe op de bank ploffen.”

Petra: ,,Ik werk twee dagen per week bij een onderwijsinstelling. Ik bood aan voor niks te werken, maar dat kon volgens de cao niet. Ze moésten me betalen. Daarvan betalen we nu de huur van het huis waarin we tijdelijk wonen en de boodschappen. Begrijp ons goed: we zijn niet tegen geld, maar willen er niet afhankelijk van zijn. Hebben we volgende maand geen baan en geen geld meer, dan doen we het zonder geld.”

Zijn jullie wel verzekerd?

Mijn moeder hing huilend aan de telefoon en riep dat ik gek was geworden
—Petra Smolders

Robbert: ,,We hebben een WA-verzekering en een zorgverzekering, maar we willen het liefst van de zorgverzekering af. Ik heb uitgezocht dat dat op religieuze gronden kan. We willen niet leven vanuit angst dat ons iets kan overkomen, maar vanuit de gedachte dat er wel voor ons wordt gezorgd. Waarom zou ik twee keer per jaar naar de tandarts moeten voor controle? Mocht ik ergens last van hebben, dan weet ik zeker dat ik een tandarts vind die me wil helpen. Tegen betaling of misschien wel gratis. Zo niet, dan zie ik het dan wel. Sommige mensen vinden dat arrogant of egoïstisch. Die reacties begrijpen we omdat die mensen vanuit de oude economie denken en oordelen. Wij verwachten niet dat een ander ons maar moet verzorgen, helpen of gratis diensten moet leveren. Wij verwachten niks. Het wordt ons uit vrije wil aangeboden. Mensen willen elkaar veel meer geven dan we denken.”

Hebben jullie geen stress waar je over een jaar woont? Jullie hebben ook een kindje.

Petra: ,,We kunnen nog steeds uit tientallen adressen kiezen. Ook met een kindje blijven we volgens het idee van de geefeconomie leven. Dus zonder vaste woonplek of vast inkomen. We willen Doris straks thuisonderwijs geven. Dat is een ideële keuze, maar ook een praktische. We wonen bij wijze van spreken de ene maand in Vleuten en de volgende maand in Eindhoven.”

Hoe reageert jullie omgeving op jullie levensstijl?

Robbert: ,,Mijn moeder hing vijf jaar geleden huilend aan de telefoon en riep dat ik gek was geworden. Ze dacht dat ik als dakloze in een kartonnen doos zou eindigen. Ik vond het zelf ook doodeng. Een paar vrienden vonden het idee interessant, nog niemand heeft de stap gezet.”

Petra: ,,Mijn familie reageerde heftig. Robbert was een man die mij, volgens mijn familie, geen toekomst kon bieden, want hij had vage idealen over al je geld weggeven enzo. Dat gaf veel problemen. Ik heb daardoor wel een paar familieverjaardagen overgeslagen. Nu beginnen ze het te accepteren. De meeste van mijn vriendinnen van vroeger spreek ik niet meer. Die kunnen mijn manier van leven niet volgen.”

Jullie stichting ontving laatst een gift van drie ton. Wat doen jullie met dat geld?

Petra: ,,Een deel ervan hebben wij persoonlijk gekregen en gebruiken we om van te leven. Het grootste deel geven we aan mensen met initiatieven die bij onze geefeconomie aansluiten.”

Hoe hebben jullie deze persoon ontmoet?

Robbert: ,,Ik werd gebeld door een man die ons verhaal had gelezen. Hij en een vriendin waren geïnteresseerd. Ik lichtte ons principe toe. In eerste instantie gaf de vriendin ons 50.000 euro, dat is opgelopen tot 3 ton waar we mee mogen doen wat we willen.”