Alle bezittingen die Robbert Vesseur (31) heeft, passen in één rugzak. Een huis heeft hij niet. Toch slaapt hij al vijf jaar elke nacht in een luxe bed en heeft hij genoeg te eten en te drinken. Momenteel leeft hij met zijn vrouw Petra Smolders (36) en hun kindje Doris (1) tijdelijk in een huis van kennissen die op wereldreis zijn.

Robbert: ,,Als je alles weggeeft, heb je juist alles! Nadat mijn spaargeld, een paar duizend euro, op was ging ik mijn huurhuis uit. Mijn bed, wasmachine, tv, meubels, ik gaf alles weg aan vrienden, bekenden en onbekenden. Ik hield alleen een rugzak, laptop, tandenborstel en telefoon over. Ik heb geen moment honger of dorst gehad en heb nooit op straat hoeven slapen. Juist omdat ik van alle kanten kreeg. Er ging altijd wel iemand op vakantie of wereldreis. De ene keer mocht ik in dat huis gebruik maken van het aanwezige voedsel, de andere keer kreeg ik eten aangeboden. En ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Ruim vier jaar geleden ontmoette ik Petra.”

Petra: ,,Toen ik zijn verhaal over de geefeconomie hoorde, dacht ik: dit is mijn man. Zo wil ik zin geven aan mijn leven. We leven als nomaden.”

Robbert: ,,Ik zet me twee dagen per week in voor mijn Stichting Geefeconomie. Daar krijg ik geen geld voor. Een uitkering heb ik niet. In vergelijking met vroeger léven we veel meer in plaats van dat we na een week hard werken moe op de bank ploffen.”

Petra: ,,Ik werk twee dagen per week bij een onderwijsinstelling. Ik bood aan voor niks te werken, maar dat kon volgens de cao niet. Ze moésten me betalen. Daarvan betalen we nu de huur van het huis waarin we tijdelijk wonen en de boodschappen. Begrijp ons goed: we zijn niet tegen geld, maar willen er niet afhankelijk van zijn. Hebben we volgende maand geen baan en geen geld meer, dan doen we het zonder geld.”

Petra: ,,We kunnen nog steeds uit tientallen adressen kiezen. Ook met een kindje blijven we volgens het idee van de geefeconomie leven. Dus zonder vaste woonplek of vast inkomen. We willen Doris straks thuisonderwijs geven. Dat is een ideële keuze, maar ook een praktische. We wonen bij wijze van spreken de ene maand in Vleuten en de volgende maand in Eindhoven.”

Robbert: ,,Mijn moeder hing vijf jaar geleden huilend aan de telefoon en riep dat ik gek was geworden. Ze dacht dat ik als dakloze in een kartonnen doos zou eindigen. Ik vond het zelf ook doodeng. Een paar vrienden vonden het idee interessant, nog niemand heeft de stap gezet.”

Petra: ,,Mijn familie reageerde heftig. Robbert was een man die mij, volgens mijn familie, geen toekomst kon bieden, want hij had vage idealen over al je geld weggeven enzo. Dat gaf veel problemen. Ik heb daardoor wel een paar familieverjaardagen overgeslagen. Nu beginnen ze het te accepteren. De meeste van mijn vriendinnen van vroeger spreek ik niet meer. Die kunnen mijn manier van leven niet volgen.”

Petra: ,,Een deel ervan hebben wij persoonlijk gekregen en gebruiken we om van te leven. Het grootste deel geven we aan mensen met initiatieven die bij onze geefeconomie aansluiten.”

Robbert: ,,Ik werd gebeld door een man die ons verhaal had gelezen. Hij en een vriendin waren geïnteresseerd. Ik lichtte ons principe toe. In eerste instantie gaf de vriendin ons 50.000 euro, dat is opgelopen tot 3 ton waar we mee mogen doen wat we willen.”

Robbert: “Misschien dat wij dat niet meer meemaken, maar dat het zal gebeuren, twijfelen we niet aan.”