Je voelt je een sufferd eerste klas. Toch kon ik er niet zo veel aan doen dat internetcriminelen vorige week stilletjes mijn bankrekening een heel eind leegplunderden. Natuurlijk, onbewust had ik er zelf aan meegewerkt. En dat zou je naïef kunnen noemen. Maar het was simpelweg niet in me opgekomen dat ik op slinkse wijze naar een ingenieus gebouwde nep-website van mijn bank geleid zou kunnen worden.

Tot de fraude-afdeling van de ABN Amro zich meldde. Of het wel klopte dat we ongebruikelijk grote bedragen geld over aan het maken waren naar ene C.J. O’Bryan. ‘Huh?’. Nee dus. Tien mille was er al verdwenen. Een volgende overboeking had de bank voor de zekerheid even geblokkeerd. Goddank. Op zo’n moment buitelen de gevoelens over elkaar heen. Woede en wraaklust. Onmacht. Verslagenheid. En dan dringt natuurlijk die prangende vraag zich op: Hoe kan het? Hoe kan het dat oplichters geld van mijn bankrekening stelen? Het antwoord was eigenlijk onthutsend simpel.

Ik had namens mijn dochter een armband te koop gezet op Marktplaats. En daar had ene ‘Brenda’ op gereageerd. Via Whatsapp. Ze had belangstelling en wilde weten wat de uiterste prijs was. Heel gemakkelijk ging ze akkoord en vroeg naar welke bankrekening ze het geld kon overmaken.

Nadat ik dat had doorgegeven, vroeg ze of ik het erg vond om via Tikkie -de betaal-app van ABN-Amro- 1 cent naar haar rekening over te maken. Uit voorzorg. Dan wist ze zeker dat naam en nummer bij elkaar hoorden. Argeloos oordeelde ik dat de reden voor zo’n betaalverzoek wel plausibel klonk. Iedereen kende natuurlijk die verhalen over internetoplichting. Je kon tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn…

Hoewel later bleek dat er op Google al van alles over terug was te vinden, had ik van de Tikkie-fraude nog nooit gehoord. Daarom trapte ik met open ogen in de val die voor me was opgezet. Ik kreeg via WhatsApp een link toegestuurd die qua vorm en inhoud bedrieglijk echt op die van ABN-Amro leek. Het link-adres begon zelfs met ‘https’ waarbij die ‘s’ voor secure staat. Maar toen die bankmedewerker belde, werd me al snel duidelijk dat er helemaal niets veilig was aan dat adres.

De gegevens die ik had ingevuld waren niet naar de internetomgeving van de ABN-Amro gegaan, maar rechtstreeks naar de criminelen die zich schuil hielden achter ‘Brenda’. Daarom was die cent ook niet afgeschreven van mijn rekening. En daarom had ‘Brenda’ een rare smoes opgehangen toen ik argwaan begon te krijgen en tevergeefs om het nummer van haar bankrekening vroeg.

Met de gegevens die ik in die nep-app prijsgaf, kon ‘Brenda’ via internet bij mijn bankrekeningen komen. Een paar dagen later sloeg ‘ze’ toe. In etappes werd kort na elkaar geld weggesluisd van mijn spaarrekening naar mijn betaalrekening en vervolgens naar de rekening van C.J. O’Bryan; iemand die ik niet kende, maar met wie ik héél graag kennis zou maken. Zeker omdat deze figuur mijn spaargeld onmiddellijk had gepind, waardoor het voor de bank niet was terug te boeken.

Natuurlijk had ABN camerabeelden van degene die het geld had gepind. Of het herkenbare beelden waren kon of wilde de fraude-medewerker niet zeggen. En ja, ze zouden een hartig woordje gaan spreken met rekeninghouder C.J. O’Bryan. Maar dat was waarschijnlijk een geldezel, iemand die tegen betaling zijn rekening door criminelen liet gebruiken en die er niet mee zat als hij een tijdje moest brommen.

En het telefoonnummer van Brenda? Waarschijnlijk van een prepaid-kaartje dat al lang was weggegooid, vermoedde de politieman die mijn aangifte opnam. Hij had pas geleden nog een mevrouw aan zijn bureau gehad die hetzelfde was overkomen. Zij was door de bank schadeloos gesteld, vertelde hij in een poging mijn gemoed een beetje tot bedaren te brengen.

Of de bank ook mijn geld terugstort, wilde de medewerker van de fraude-afdeling niet toezeggen. Dat wordt per geval bekeken. En dat zijn er nogal wat. Per dag melden zich ‘enkele tientallen’ slachtoffers van de Tikkie-fraude, verklapte de medewerker.

Gedeelde smart is halve smart, zegt het spreekwoord. Ik voelde dat niet zo.