Stinkende poep van kuifkoekkoek is een item bij vogelweekend Hoge Veluwe

Op een van de heetste zaterdagmiddagen van mei lijkt het vogelweekend de concurrentie van het terras of de recreatieplas ruimschoots te verliezen. Op de picknickweide van het park staat van alles klaar om jonge en oude vogelaars te vermaken, maar veel vogelvolk is er niet. Zelfs de ijsverkopers lummelen werkeloos voor hun kraam.

 In een tent zitten een paar handenvol vogelliefhebbers te luisteren naar vogel deskundige Lou Megens. Hij laat zich door de hitte niet uit het veld slaan. Megens vertelt enthousiast over de extreem stinkende poep die de kuifkoekkoek uitscheidt als hij wordt aangevallen. En over hoe de renkoekoek modelstond voor cartoonfiguur Roadrunner.

Op een picknickbank net buiten de tent eten Jan en Rikie Sterk hun boterhammen op. Voor hen geen zwembad of strand met dit weer. Ze hebben een pas voor het park en waren wel benieuwd naar het vogelweekend. ,,Ik houd zelf kanaries”, vertelt Sterk. ,,Dus ik heb wel wat met vogels.” Niet dat ze nou bloedfanatieke vogelaars zijn die uren door een bos struinen, maar toch: ,,Vogels geven rust. Je krijgt een vrij gevoel als je naar ze kijkt.”

Misschien wel de bekendste bloedfanatieke vogelaar van Nederland staat verderop te wachten tot hij aan de beurt is om een lezing te geven. Al zal Hans Dorrestein dat zelf meteen relativeren. ,,Voor de leek ben ik misschien een echte, maar voor de kenner een belabberde vogelaar hoor. In het veld heb je niets aan mij. Ik kijk altijd net de verkeerde kant op.” In zijn lezing gaat Dorrestein op dezelfde voet verder. Hij presenteert zich met succes als de charmante minkukel die nu eenmaal veel van vogeltjes houdt, maar er echt niet zo veel verstand van heeft. De tent stroomt voller en de stemming komt er per typische Dorrestein grap beter in. ,,Als ik met echte vogelaars op stap ben en ze zien een bijzonder vogeltje, vragen ze altijd of ik die ook ken. Dan zeg ik altijd heel hard ‘jahaaaa’. Net alsof je een orgasme faked weet je wel.”

Ook de cabaretier koppelt zijn fascinatie voor vogels aan het gevoel van vrijheid dat ze bij hem oproepen. ,,Als kind keek ik al bewonderend naar vogels. Zo vrij zou ik ook wel willen zijn. Dan droomde ik dat ik kon vliegen en met mijn armen klapwiekend pardoes de straat uitvloog.”

Intussen is de familie Mors in een van de knutseltentjes voor kinderen neergestreken. Kleinzoon Thomas heeft een sleutelhanger met een vogel er op uitgekozen om op een plank te timmeren. Maar welke vogel het nou precies is? In elk geval een roofvogel, want die was het stoerst, vond Thomas. ,,Wij zijn geen vogelaars, wel vogelliefhebbers”, vertelt oma Joke. ,,We hebben thuis zo’n vogelboekje waar we vogels in op kunnen zoeken, maar dan krijgen mijn man en ik meestal ruzie over hoe-ie er nu precies uitzag.” En hoe die ene vogel in het Veldhuizersbos nou precies heet? Die altijd zo mooi fluit? ,,Misschien straks maar eens aan Hans Dorrestein vragen”, zegt opa Theo met en lach. ,,Die weet het vast.’’

Een vogelweekend is natuurlijk niet compleet zonder een echte vogel-excursie. ,,Er hebben zich al heel wat mensen afgemeld door de hitte, maar we gaan toch nog wel met een leuk clubje lopen”, weet gids Douwe Harder. Op commando van Harder staat het groepje stil. ,,Vogels kijken doe je met je oren”, legt hij uit. ,,Dus we gaan eerst goed luisteren. Wat horen jullie nu voor vogel?” Het blijkt een vink en de gids kent daar nog een leuk weetje over. ,,Voor de tijd van de radio hielden mensen vinken in huis voor hun fraaie gezang. De vink was hun Hilversum 3.’’ 

Bij de vink voegt zich een andere karakteristiek fluitje. ,,Da’s de koolmees’’, weet Harder. ,, Die fluit alsof-ie z’n fiets oppompt. Met van die korte haaltjes.” Dan loopt het groepje door, de verkoelende schaduw van het Veluwse bos in. De vogels, duidelijk geen last van de warmte, verwelkomen hen met een fraai fluitconcert.