Borstkankerpatiënten trekken samen de natuur in: ‘Fijn om eens met lotgenoten te praten’

Mensen met borstkanker zijn geen watjes. Ondanks aanhoudende regen laten er zaterdagochtend maar weinig van hen verstek gaan bij de wandeling in groendomein Het Wasven. Met een paraplu of een goede regenjas lopen er tientallen door de natuur, samen met het team van het Borstkankercentrum van het Catharina Ziekenhuis. Ze luisteren naar de verhalen van Kees van Grevenbroek, vrijwilliger bij Het Wasven, over de elf verschillende ‘ecotopen’ in het stedelijk natuurgebied en het belang van biodiversiteit voor een gezonde leefomgeving.

Gezondheid. Ja, dat leek ooit vanzelfsprekend, vertelt een vrouw uit Helmond. Ze wil liever niet met haar naam in de krant. Het is ook niet niks, verhalen over de amputatie van haar rechterborst en de laatste operatie, nu ruim twee maanden geleden, voor een reconstructie. ,,Ik vind het belangrijk dat je er niets van kunt zien als ik over straat loop.”

Oktober is borstkankermaand. ,,Elk jaar trekken we eropuit”, zegt borstkankerchirurg Yvonne van Riet. ,,Soms is het inhoudelijk, bieden we medische informatie. Dit jaar gaat het om de ontmoeting, samen bewegen en het beleven van de natuur.” Ze vertelt dat het fijn is om patiënten ook buiten de spreekkamer te ontmoeten. ,,Daar is het altijd zo beladen.” Van Riet zegt goede ervaringen te hebben met Het Wasven. ,,Hun kijk op duurzaamheid spreekt ons erg aan.”

Jaarlijks horen 15.000 mensen dat ze borstkanker hebben. Bij vroegtijdige ontdekking is de kans op overleven aanzienlijk. Twee vrijwilligers delen folders uit over de Early Warning Scan, een alternatief voor de pijnlijke foto-opnames. Eén procent van die 15.000 is man. Jan Kop (77) uit Eindhoven ontdekte dat een tepel zich had teruggetrokken in de borst. De huisarts stuurde hem door naar het ziekenhuis voor onderzoek. Daar werd een tumor geconstateerd. Inmiddels is Kop weer hersteld. Hij geniet van de wandeling, gaat gemakkelijk het gesprek aan met lotgenoten.

De Helmondse vrouw heeft een zware tijd achter de rug. Ze was 52 toen er bij het periodieke bevolkingsonderzoek een tumor werd gezien. ,,Gezondheid was voor mij vanzelfsprekend geweest. Mijn eerste reactie was: van kanker ga ik dood. Het rare was dat ik me niet ziek voelde. Maar de chemo maakte me ziek, doodziek. Nu wil ik het achter me laten. Elke half jaar ga ik op controle, maar verder heb ik het wel gehad met ziekenhuizen. Wat blijft is de angst. Dat ik niet meer kan vertrouwen op mijn lichaam.” Ze zegt nu andere prioriteiten te hebben. Een nieuwe auto is niet meer belangrijk. Wel het contact met kinderen en kleinkinderen.

Van Grevenbroek neemt zijn gevolg mee naar de Levensboom: een 260 jaar oude plataan, die van houten vlonders een podium heeft gekregen. Gelukkig zit hij nog goed in het blad, zodat er wat beschutting is tegen de regen. Een mooie kans voor de groepsfoto.

Terug in de schuur bij het Wasven krijgt iedereen een kop soep en vertelt borstkankerchirurg Johanne Bloemen over de vrijwilligers van het infopunt Leven met kanker in het Catharina Ziekenhuis. Els van Oorschot uit Best kijkt terug op een fijne ochtend. ,,Fijn om eens met lotgenoten te praten. Over praktische zaken. Over de geweldige zorg die we krijgen van artsen en verpleegkundigen. Hoe het thuis gaat en hoe je probeert het leven weer op te pakken.”