De Tweede Wereldoorlog was ook gewoon spannend

Eerst willen Matthew, Jarinda, Rebecca en Djawana weten hoe het Jan Heijnsdijk vergaat in coronatijd. Hij vertelt dat hij gezond is en zijn kinderen en kleinkinderen ontvangt in zijn grote tuin. En om die tuin bij te houden, is hij elke dag wel twee uur bezig.

Het interview is een initiatief van Oorlog in mijn Buurt, dat probeert kinderen in contact te brengen met mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Normaal gaat er een groepje leerlingen naar hen thuis. Vanwege corona gebeurt het nu via de laptop, online.

Dan vraagt Matthew: ,,Wat vindt u nu van de Tweede Wereldoorlog?” Dat levert een verhaal op over zijn jeugd in de Zutphenstraat, op een steenworp afstand van de school. ,,Ik was vijf jaar toen de oorlog begon. Het was een leuke tijd, want we hoefden niet naar school. Die was bezet door Duitse soldaten. We gingen elke dag op pad, een groep jongens. Ik was de jongste denk ik, de oudste misschien twaalf.”

De verhalen gaan vooral over kattenkwaad. Als er soldaten over straat paradeerden, liepen zij in dezelfde tred erachteraan, proestend van het lachen. En zand in de brandstoftank van een militaire auto gooien. ,,Dan was het prrt, prrt, wilde hij niet meer starten. Dan moest er een monteur bij komen.”

Kan hij iets vertellen over bombardementen, willen de leerlingen weten. ,,Wij zaten 6 december 1942 in de zondagsschool, een paar honderd meter van de Philips-fabrieken. Engelse vliegtuigen lieten daar bommen vallen omdat Philips voor de Duitsers moest werken. Van de kerk waar wij zaten, kwamen stukken van het dak naar beneden.”

En op 19 september stond Jantje met zijn familie naar de geallieerde bevrijders te kijken die via de Boschdijk naar het noorden trokken. ,,Opeens was er luchtalarm en kwamen er Duitse vliegtuigen om de bevrijders te bombarderen. Dat was wel schrikken.”

Na afloop kijkt Heijnsdijk met plezier terug op het interview. ,,Ik vind het altijd fijn als kinderen interesse hebben in de geschiedenis, in wat er in de oorlog gebeurd is”, vertelt hij over de telefoon. ,,Wij vonden het inderdaad een mooie tijd. Wij waren niet bang, dat hadden we van onze ouders meegekregen, denk ik.”