Het water stond bij Van den Heuvel in Geldrop tot de knieën

Allereerst de nieuwe foto. Wateroverlast bij de Wollenstoffenfabriek Van den Heuvel in Geldrop. Het was in december 1960 dat de fabriek onder water kwam te staan en ook een café overstroomde destijds. Wie was erbij destijds en weet nog hoe dit verhaal afliep? Meer foto’s staan op fotowerkplaats-rhce.nl en onder dit artikel. 

En dan de foto van vorige week. Daar stonden ze dan bij het Wiener Café aan de Aalsterweg. Een hele zwik fans van Henk Aarts die de Eindhovenaar een warm welkom wilden geven na een heroïsche fietstocht van Parijs naar Eindhoven. We schrijven zondag 21 augustus 1960 als rond het middaguur de aankomst verwacht wordt maar de belangstellenden komen bedrogen uit. Henk is in geen velden of wegen te bekennen want Henk ligt al lekker in zijn bed aan de Thymstraat. Daar is hij die ochtend om halfacht al aangekomen. 

In de krant een dag later wordt er uitvoerig aandacht geschonken aan de fietstocht. Een wat uit de hand gelopen weddenschap met zijn baas, zo vertelt de inmiddels in Antwerpen woonachtige Henk (84) bijna zestig jaar later. ,,We hadden het over de Tour de France en toen zei ik: ‘ach iedere gezonde vent moet van Parijs naar Eindhoven kunnen fietsen’. Nou dat wilde hij wel eens zien en toen kon ik natuurlijk niet meer terug. Ik had al zeker vijf jaar niet meer op een fiets gezeten maar ik moest aan de bak. We spraken af dat ik 24 uur de tijd kreeg.”

Een maand geeft Henk zichzelf de tijd om te trainen en uiteindelijk slaagt hij met vlag en wimpel. Over de 450 kilometer lange tocht doet hij slechts zestien en een half uur. Een hele prestatie want reeds vermoeid van de voorbereidingen en interviews met de Franse pers staat hij zaterdag aan de start. Rond een uur of drie in de middag vertrekt hij uit Parijs. Een paar begeleiders en een kok vergezellen hem in een lelijk eendje dat dienst doet als servicewagen. Ook zijn baas rijdt in een volgauto mee. Na een kilometer of 250 lijkt het heilige vuur bij Henk te doven. De eetlust is weg en er dreigt een inzinking. ,,Vergeet ook niet dat de wegen destijds niet zo best waren, vooral in België was het vaak geen pretje.” Toch herpakt Henk zich en eenmaal op Nederlandse grond gaat het in een soepele tred richting Eindhoven.

Daar komt hij aan als de stad nog grotendeels op één oor ligt en dat voorbeeld besluit Henk dan maar te volgen. ‘Maar wetend dat mijn supporters zich bij het café verzameld hadden, kon ik de slaap niet vatten’, vertelt hij de journalisten ter plaatse. Later die middag volgt er alsnog een huldiging waarbij Henk een grote bloemenkrans wordt omgehangen.