Op haar telefoon laat ze me een paar beroepsmatig gemonteerde filmpjes zien. ,,Dit is echt mijn eigen stijltje, met veel cut-out animaties erin." In één van de filmpjes zie ik Maud Hawinkels, kamperend in het bos, omvergelopen worden door een kudde everzwijnen. Niet echt natuurlijk, maar dankzij de knip,- en plakcapaciteiten van mijn straatgenote. ,,Deze leader heb ik gemaakt voor het tv-programma Natuurrijk, op Omroep Brabant", legt Gretel uit.

,,Je moet echt meters maken met animeren en monteren om het goed onder de knie te krijgen." En dat heeft ze, concludeer ik nadat ze me nog een filmpje laat zien.

Op diezelfde telefoon staan ook foto's die ze onder water heeft gemaakt, bij een van haar duiktochten rond Bali. ,,Tijdens het duiken vind ik echt mijn ontspanning. Ondertussen heb ik al meer dan honderd keer gedoken. Iedere keer is het verrassend. Ik probeer me ook steeds meer te bedrijven in onderwaterfotografie."

Die passie leidt weer naar een andere bekwaamheid van Gretel: illustreren. Voor een illustratie-opleiding tekende ze knap een zwart-wit-serie tropische vissen die ze ook op haar telefoon showt. Zou ze best mee mogen pochen, maar het tegengestelde is waar. ,,Het liefst treed ik niet zo op de voorgrond."

Ondertussen krabt de kat aan het luik van de achterdeur en praten we over hoe onwerkelijk het is om één of in het geval van Gretel allebei de ouders te hebben verloren. En: ,,Dapper hoor, hoe jij je energie hier overal in de straat achterlaat." Ze raakt me met dat zinnetje. Blijkbaar laat spontaniteit zich soms wel degelijk plannen.