Daar komt verandering in op een vroege herfstige avond waarop Olaf - de man met de dreads dus - gehurkt onder het licht van een bouwlamp aan het klussen is in zijn woonkamer. Zijn Limburgse accent had ik niet vermoed. Ook niet dat hij zó vriendelijk zou zijn.

Kan dus kloppen dat ik hem veelvuldig door de straat heb zien rijden met zijn opvallende zelf omgebouwde Mercedes-vrachtwagen, waarop hij allerlei bouwmaterialen vervoerde. Onlangs heeft hij het voertuig verkocht, met pijn in het hart. ,,Maar met mijn Volkswagenbusje ben ik ook blij."

Olaf woont al 25 jaar in de Pioenroosstraat, vertelt hij terwijl we op de eerste verdieping aan de thee zitten en hij een trek van zijn sjekkie neemt. Er is veel veranderd in die tijd, meent Olaf. ,,Vroeger gebeurde er veel meer op straat. Praten, handelen. Maar ook veel gedoe, hoor. Nu zit iedereen in zijn eigen bubbel", vertelt Olaf, die zelf niet doet aan internet, tv of social media.

,,Eerst woonde ik twee deuren verderop, met mijn ex", vervolgt hij. ,,Toen we uit elkaar gingen, kon ik dit huis huren van Paul van der Sloot, de vader van Joran. Aardige man hoor. Heb ik altijd goed contact mee gehad. Maar wat een nachtmerrie waar hij in belandde zeg." Toen Van der Sloot een paar jaar terug overleed, werd het huis verkocht. ,,Met heel veel geluk heb ik het toen kunnen kopen van Pauls weduwe. Want een heel hoge hypotheek krijg je niet als je wat klust en kunst maakt, zoals ik."