Ontmoeting met ‘vreemde vogels’ in het Victoriapark

De Turkse tortel, de nijlgans en de halsbandparkiet zijn exotische vogels. Sommigen menen dat ze hier niet horen. Maar wen er maar aan, want ze gaan nooit meer weg. Dat is de boodschap die bezoekers van Vogelvrij horen, als ze met een koptelefoon naar de videoprojecties op de gevels rondom het Victoriapark lopen. Vier avonden op een rij deelden migranten daar hun persoonlijke verhaal met de bezoekers, vanaf donderdag. In het weekend gingen ze ’s middags live in gesprek met buurtgenoten en andere nieuwsgierigen die openstonden voor hun ervaringen.

Een lesbische vrouw uit Congo vertelt dat ze in haar vaderland altijd op de hoede moest zijn voor jongens die haar geaardheid niet accepteerden. Haar moeder smeekte haar het land te ontvluchten, net als haar vrienden. ,,Hier ben ik veilig, maar ik mis mijn vrienden en weet dat mijn moeder verdriet heeft.” Veilig? Vrij van geweld, maar nog steeds zonder verblijfsvergunning. 

Jerome uit Nigeria moest zien hoe zijn moeder werd doodgeslagen en hoopt dat hij ooit één moment heeft dat hij er niet aan terugdenkt. ,,Mijn vader zal me doden als ik terugga naar Sierra Leone”, zegt Ami. ,,Omdat ik lesbisch ben. Ik ben blij dat ik nu hier ben. Mijn toekomst ligt hier, hoop ik.”

Vogelvrij is een theatrale ontmoeting tussen immigranten zonder verblijfsvergunning en omwonenden van het Victoriapark. Theatermaakster Michèle Rijzewijk en Luka Kooijmans werkten aan een voorstelling met hen in het Veemgebouw op Strijp-S. ,,Ik woon hier vlakbij in de Ventoseflat en leerde zo de Huiskamer kennen”, vertelt ze. De Huiskamer is een bescheiden opvang voor wat sommigen ‘illegalen’ noemen, buitenlanders zonder verblijfsvergunning. Rijzewijk heeft vaker een podium geboden aan groepen die wel wat emancipatie kunnen gebruiken, zoals daklozen en bejaarde vrouwen uit Stratum. ,,Toen corona onze plannen dwarsboomde, ontstond het idee om het hier in het park te doen en hebben we het concept aangepast.

Zo staan er zaterdag- en zondagmiddag op het gras twee palen vijftien meter uit elkaar, verbonden met ruim honderd draden wol in allerlei kleuren. Vier immigranten praten op afstand van elkaar met vier bezoekers aan de andere kant van het wollen gordijn. Daar zie ik Ami terug. Aan de hand van een vragenlijst wisselen we zaken uit zoals favoriete eten en lievelingskleur. Ze houdt van rijst en blauw. Ze blijkt 19, is al twee jaar in Nederland en spreekt de taal al redelijk. Over drie maanden doet ze een nieuwe poging voor een verblijfsvergunning, zegt ze blijmoedig.

Agnes Boerendonk heeft kennisgemaakt met Hassan uit Irak. ,,Ik was nieuwsgierig waar hij slaapt, maar vond het te pijnlijk om te vragen”, vertelt ze na afloop. Toch kijkt ze met plezier terug op de ontmoeting. ,,Die zal ik in Nuenen niet snel hebben. Dat is toch een blank dorp.”