„Ik ben mantelzorger, maar dan van beroep. Ik werk met ouderen die lijden aan dementie. Veel mensen met dementie wonen het liefst in hun eigen huis, maar eigenlijk is dat lastig. Er moet dan een te groot beroep op de familie of de nabije omgeving worden gedaan. Daarvoor ben ik er. Ik maak niet schoon, maar we drinken dan samen een kopje koffie of we kopen wat kleding in de stad. Al valt dat laatste nu natuurlijk weg.”

„Als heel vertrouwd. Ik heb wel een rijbewijs, maar geen auto. Ik woon in Deppenbroek, maar ik fiets heel Enschede door om bij mijn vaste cliënten te kunnen zijn. Ik maak heel wat kilometers op een dag, naar Annie in Zuid bijvoorbeeld. Ik doe het graag, want ik hoor haar zo zeggen ‘Als Anita niet komt, dan hoef ik niemand anders’. Je bouwt echt een vertrouwensband met iemand op.”

„In de buurt sta ik klaar voor iedereen die me nodig heeft. Dat weten ze gewoon van mij. Al moet ik eerlijk zeggen... In mijn straat woont ook een vrouw alleen. Ik spreek haar taal niet, maar volgens mij is ze Poolse. Ik denk dat ze een beetje eenzaam is. Eigenlijk zou ik eens bij haar aan moeten bellen. Ik weet eigenlijk niet goed wat me tegenhoudt.”

„Precies! Wat ik doe voor mijn werk zou eigenlijk iedereen moeten doen. Gewoon even aanbellen voor een kopje koffie en een praatje. Dat kan zo’n groot verschil maken. Laatst had ik dat liedje in m’n hoofd, Twee motten van Doris. Dat zing ik dan als ik bij iemand ben. Een week later zingen ze dat liedje zodra ze me zien.” 

„Ja, echt wel. Het hoeft allemaal niet spectaculair of groots te zijn. Een beetje aandacht voor de mensen om je heen zou de wereld een heel stuk mooier maken. Die les heb ik ook altijd geprobeerd mee te geven aan m'n dochters. En nu ga ik ook aanbellen bij mijn buurvrouw ook!”