„Ik kom uit een warm, christelijk gezin met vijf kinderen uit Mardin, in het zuidoosten van Turkije. Mijn vader was ondernemer, had een goed renderend bedrijf in de textiel. Materieel hadden we het goed. Mardin is een stad met 65.000 inwoners, wij vormden als Syrisch-orthodoxen een enclave in een vijandige islamitische omgeving. Het was al snel duidelijk dat we daar niet echt een toekomst hadden. Het is voorgekomen dat ze ons als kinderen bekogelden met stenen. We werden behandeld als tweederangsburgers. Op een gegeven moment besloten mijn ouders: we gaan weg. Dat deden ze voor ons, de kinderen. Ze wilden ons een toekomst geven.”