De boer leunt met een arm op het houten hek dat een wei afsluit en wijst welwillend. „Het Mastbos? Daar.” Of hij de dichter H.H. ter Balkt heeft gekend. „Zeker.” En weer wijst hij. Dit keer naar de boerderij van de grootouders van de dichter. „Daar was hij vaak.” Een aardige kerel? Het lachje verraadt dat Ter Balkt toen al een ongewone verschijning moet zijn geweest in deze omgeving. „Joa. Een langharige teckel”, zegt hij. Het klinkt niet afwijzend.