Decorandus Mies Slagboom: ‘Het is gewoon werk dat moet gebeuren’

Na haar allereerste ‘ja’ was ze in 1976 plots lid van de sectieraad jeugd. Het gebouw De Baai aan het Lukaserf stond er toen een paar jaar. Mies en haar man waren trouwe kerkbezoekers, dus misschien lag de vraag wel voor de hand. 

En bovendien, open staan voor anderen, behulpzaam zijn, heeft ze van huis uit meegekregen. ,,Ik altijd dingen gedaan die nodig waren, net als mijn moeder vroeger deed. Wel dingen die ik naast zinvol ook leuk vond hoor.” 

De sectieraad jeugd vond Mies Slagboom-Langerak (72) belangrijk ‘omdat er in de kerk ook dingen voor de jeugd moesten zijn’. ,,Een sectieraad vergadert, bereidt dingen voor, bedenkt activiteiten. Wij organiseerden bijvoorbeeld de maandelijkse Jeugdkerk in de kelder van De Baai, maar ook de kindernevendiensten, de creche en de kinderclub, dat was een wekelijks knutsel- en spelletjesuurtje op de zaterdagochtend los van de kerk. Ook ontzettend leuk.”

Veel van dat werk verminderde doordat het aantal kerkgangers de afgelopen decennia flink afnam. Jammer, vindt Mies, maar ook iets dat bij de huidige tijd hoort. ,,Het is niet gelukt om jongeren bij de kerk te houden. Mensen hebben andere opvattingen, andere prioriteiten. Je ziet nog maar weinig gezinnen. Maar gelukkig hebben we bij De Baai nog wel altijd meer dan honderd vrijwilligers!"

En wat nog altijd nodig is, is het maken van boekjes. Een tijdrovende klus waar Mies samen met anderen als vanzelf inrolde in de tijd waarin er nog gestencild werd. In 1984 begon ze met het maandblad De Kerkklok, een informatief blad met In Memoria, bedankjes, gedichten, activiteitenagenda, dienstenrooster et cetera. Daar kwamen de liturgische boekjes voor hoogtijdagen later bij en was het dagen lang typen, plakken en knippen, letterlijk. 

,,Je doet het samen met anderen die misschien niet elke week naar de kerk komen en dat is heel gezellig. Je hebt leuke gesprekken en ondertussen werk je aan het blad... Nu je het zo vraagt, het moeten in de afgelopen jaren wel duizenden boekjes geweest zijn.”

En o ja, Mies was ook twintig jaar lang koster, schonk koffie na begrafenissen, bezocht nieuwkomers thuis, was bibliothecaris van het kerkkoor en ze was mantelzorger, collecteerde voor het Astmafonds, zat bij het Vrouwencabaret, hielp bij het Anbarg en nog zo wat dingen. ,,Nu doe ik alleen nog kerkenwerk. Wat ik doe, wil ik goed doen.”