,,Ik zie Denzel nog zitten aan de eettafel in mijn woonkamer. Goed bevriend als hij was met onze zoon Daniel, kwam hij geregeld bij ons eten. Zo ook deze avond, toen er patat op het menu stond. Toen de schaal van hand tot hand ging, schepte iedereen vrolijk op. Behalve Denzel, die hield het bij de salade die even verderop stond. ‘Ik moet gezond eten’, excuseerde hij zich vriendelijk. ‘Ik moet en zal namelijk profvoetballer worden’.

,,Het is de Denzel zoals ik hem al jaren ken. Een vent met een ongelooflijke drive is hij; altijd al geweest. Het type dat nooit een training miste, die altijd voluit ging en letterlijk nooit af te remmen was. Vandaar dat ik, zijn trainer in de A1 van BVV Barendrecht, hem af en toe weleens op zijn kop moest geven. Denzel had namelijk de neiging om de corners die hij nam ook zelf binnen te koppen. ‘Ja, maar over een paar jaar speel ik in het Nederlands elftal’, antwoordde hij dan, wanneer ik hem er op wees dat er ook nog tien andere jongens in zijn ploeg speelden.