De bierfiets is de groep met elf vrienden en bekenden van Wybe Leenstra en Wieke Fekkes niet vreemd: vijf jaar geleden werd er met een ‘bierfietsmarathon’ al geld opgehaald voor hun beklimming van de Alpe d’Huez. Daar was Wybe nog bij. „Dat paste helemaal bij hem. Hij hield wel van een biertje en een feestje”, glundert Wieke. „Maar fietsen? Dat haatte hij. ‘Ik soe foar jim dy berch net op gean hear’, zei hij destijds nog.”

Als Wieke in 2014 acht maanden zwanger is van hun tweede kind, slaat het noodlot toe. Wybe, haar man, krijgt te horen dat hij een hersentumor heeft en 0 procent kans op genezing.

Maar de vriendengroep en Wieke zelf laten het daar niet bij zitten: er moest iets gebeuren. „De onmacht die je op dat moment voelt, wilden we omzetten in positiviteit”, zegt Henny Feenstra, onderdeel van TeamWybe: een groep met vrienden van Wieke en Wybe die sindsdien ieder jaar een actie opzet voor een goed doel.

Zijn pasgeboren zoon Folkert heeft Wybe nog één jaar mee mogen maken. Zes dagen na diens eerste verjaardag overleed Wybe op 37-jarige leeftijd.

De plannen om de Alpe d’Huez te beklimmen waren er toen al: in juni 2015 zou het ‘heve’. Maar toen bleek ook Wieke ziek te zijn. Drie maanden na het overlijden van Wybe ontdekte ze een knobbeltje in haar borst. Foute boel.

„Toen moest ik mijn dochter Yfke van drie jaar uitleggen, dat mem een bobbeltje weg moest laten halen en door een slangetje in de arm kaal zou worden”, vertelt Wieke.

Maar voor Wieke was de overlevingskans, in tegenstelling tot Wybe, 90 procent. „Wat is het toch oneerlijk dat de ene persoon een grote kans van overleven heeft, terwijl die kans voor een ander nihil is”, stelt Henny.

Met de zwemelfstedentocht van Maarten van der Weijden in het achterhoofd werd de Maarten van der Weijden Foundation als goed doel gekozen voor hun ‘Benefiets11stedentocht’.

Na een marathon op de bierfiets - inmiddels omgedoopt tot ‘groepsfiets’ om het een gezonder imago te geven - nu bijna zes keer die afstand: „Mensen verklaren ons voor gek, maar we bestaan vijf jaar, dus het was wel tijd voor zoiets”, stelt Douwe de Vries.

Het plan was om te fietsen op dezelfde bierfiets als tijdens de bierfietsmarathon. Toch werd tijdens een oefenrondje al snel duidelijk dat 240 kilometer op dit bakbeest van 1200 kilo geen optie was.

„We noemden het ook wel ‘de tank’”, vertelt Wieke. De hele groep gniffelt bij de herinnering aan de barre tocht. Inmiddels is er een andere groepsfiets geregeld en doet de eerste fiets dienst als reservefiets.

De nieuwe fiets werd donderdagavond getest. Het geheel moet even op gang komen, maar het eerste gejuich klinkt wanneer de 10 km/u aan wordt getikt. Het gaat gepaard met een luid geronk: al van honderd meter afstand is de fiets luid en duidelijk te horen met het geluid als een windmolen op volle toeren. Maar: ze zijn los en de sfeer zit er goed in.

 Even wennen is het wel: „Nou, ik voel de bovenbeentjes al wel hoor”, klonk het al na honderd meter.

Een taxibusje met meefietsers rijdt achter de groepsfiets aan. Tien mensen op de fiets en tien meefietsers in de bus, ieder met een eigen verhaal dat verbonden is aan het goede doel. Ieder uur stopt de fiets vier minuten voor een plaspauze en een wissel.

Een strak schema, wat ertoe moet leiden dat ze zondagmiddag om 16.00 uur aankomen op het Marktplein in Bolsward, waar Van der Weijden de cheque in ontvangst neemt. Ondertussen stromen de donaties nog binnen.

De groep hoopt dit weekend op veel bekijks. „Dat Alpe d’Huez-gevoel. Die saamhorigheid, daar streven we naar”, vertelt Henny. Ze fungeren als levend uithangbord: overal waar TeamWybe komt, wordt ‘het verhaal’ verteld. Bij de dokter, tijdens het laatste kwartiertje van een les, bij de snackbar: niemand is veilig voor de gedreven ploeg. 

En de aanpak werkt. „Als je het verhaal vertelt zie je het TeamWybe-vuurtje langzaam aanwakkeren in hun ogen. Het komt voor iedereen zo dichtbij: ze zijn allemaal wel met die rotziekte in aanraking geweest”, meent Henny.