Als een Duitser zegt dat je moet stoppen, dan stop je

Voor normale mensen is een vakantie boeken appeltje-eitje. Je neemt twee kinderen mee: de baby kan in een doos in de kofferbak en het andere exemplaar past precies tussen de koffers. Als je zes kinderen mee moet nemen is het wel even een ander verhaal. Ja, het is mijn eigen schuld, had ik maar niet zoveel kinderen moeten krijgen, bla bla. Maar helaas, ze zijn er nu eenmaal en om ze nu op Marktplaats te zetten, dat is ook zo wat. Niet alleen is de kiloprijs momenteel niet om over naar huis te schrijven (dankjewel, Poetin!), je gaat je er na al die jaren toch een beetje aan hechten. Wij hadden na jarenlang uitstellen, de smeekbeden der kinderen negerend, dan toch maar besloten naar Tsjechië te gaan. Dat was onze laatste vakantie, en al vier jaar geleden.

Vreugde alom! Ik had al eens verteld hoe op wonderlijke wijze onze zevenpersoons Dacia volkomen legaal was omgetoverd tot een achtpersoons variant, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het ook écht past. Met een schoenlepel werkten we de kermende kindjes in onze grote, witte koektrommel. Het kenteken heeft in het midden HHH staan. Dat was wel toepasselijk, want mijn vrouw was haar telefoon vergeten en kwam daar achter toen we net wegreden. 

De overbeladen auto gekeerd, gingen we allemaal meehelpen teneinde het ding zo snel mogelijk te traceren. Dat lukte daardoor lekker snel: hij zat gewoon in haar jaszak. Met donderwolken in mijn hoofd propte ik de kindjes weer in de Logan en omvatte ik de stuurkolom. Dat kon vorig jaar nog, de benzine was betaalbaar. Zouden we nu gaan, dan moet ik eerst een nier verkopen. Of mijn lever. Alhoewel die sinds corona alleen nog te gebruiken is als springkussen.

Omdat ik niet zeker wist of de door mij gecreëerde extra zitplek wel écht legaal was, reed ik toch wat onzeker en schichtig richting de grens. Er werd ons geen strobreed in de weg gelegd, tot aan de grens. We waren de voormalige slagboom nog niet gepasseerd of een akelige Mercedes met veel groen en wit kwam naast me rijden en gebaarde me te stoppen. 

Geen idee waar, maar als een Duitser zegt dat je moet stoppen, dan stop je. Jawohl. Met het zweet klotsend in mijn knieholtes probeerde ik het raampje naar beneden te draaien. De polizist tikte ongeduldig met zijn grote ring, vast gekregen na dertig jaar trouwe dienst bij de stasi, tegen mijn raampje en het lukte me eindelijk het raampje te openen. ,,Ihre papiere, bitte.”

In gedachten zag ik voor me hoe hij me ging verordonneren de auto terug te brengen in de zevenpersoons uitvoering, zoals-ie ooit de fabriek in de Volksrepubliek Roemenië onder luid gejuich van de arbeiders had verlaten. Dat zou dan betekenen dat ik één van de kinderen zou moeten achterlaten langs de snelweg en ik vond het best lastig er eentje te kiezen. Zoals ik al zei: je gaat toch wel min of meer van ze houden. Afijn, onkel agent gaf me mijn papiere zurück en gebaarde dat ik door moest rijden. 

Achterin begonnen wat kinderen te mekkeren dat ze moesten plassen, uiteraard toen ik net weer de snelweg opreed, en jullie weten hoe dat gaat. Nooit zeggen ze: ,,Pap, ik moet over een half uur denk ik even naar de wc.” Nee nee, het is altijd: ,,Pa, ik moet nú plassen! NU, heel nodig, ogenblikkelijk onmiddellijk!”

Ik in de TomTom wc gezocht. Gelukkig, maar tien minuten verderop. Snelweg weer af, wc gevonden, vier stuks kind uit de auto verwijderd omdat degenen die zo nodig moesten helemaal achterin zaten. Het hoort er allemaal bij en waren gelukkig al in Duitsland, nog maar 1200 kilometer te gaan. Het liep allemaal goed af, we kwamen verkreukeld aan, zeker omdat ik een verkeerde afslag had genomen en opeens met de overbeladen Dacia op een helling van 38 graden stond. 

Ik voelde de auto, die op de handrem stond, achteruit glijden. En geloof me, dat is een ervaring om nooit te vergeten en nooit te herhalen. De kindjes hadden gelukkig niets in de gaten, die keken vrolijk naar de hoofdschuddende en lachende omstanders. Ondanks de geroosterde koppelingsplaten hadden we uiteindelijk toch een goeie vakantie. Dat was 2018. Nu sparen we nog steeds voor een volgende keer, maar dat mag van mij nog wel even op zich laten wachten. Heel lang.