'Dit virus sloopt vriendschappen, relaties en gezinnen, laat angst, minachting en woede regeren’

We gaan een nieuwe episode van de corona-ellende in en ik vind het reuzespannend. De persconferentie van afgelopen dinsdag was glashelder. Extra maatregelen, strengere controles, maar vooral: de voortgaande polarisatie wordt alleen maar gestimuleerd, vergroot en verergerd. Kennelijk zijn er nu twee soorten mensen in ons land: verstandige gevaccineerden, die luisteren naar ons demissionaire kabinet, en levensgevaarlijke wappies die de oorzaak zijn van alle ellende, van de overvolle ziekenhuizen, de overbelaste crematoria en de straks veel te krappe begraafplaatsen. Misschien moeten we straks maar wat voetbalvelden herinrichten als dodenakkers. Het is een dagelijks terugkerend thema in gesprekken binnen ons gezin, waarvan een deel ambivalent tegenover de maatregelen staat en mede daardoor de vaccinatie nog even al prakkiserend uitstelt.

De oudste heeft alle cijfers waar consensus over is in een excelbestand gezet om op die manier een rationele overweging te kunnen maken. Voor hem zijn echter de vele verhalen over menstruatiestoornissen niet van toepassing, dus die tellen daarin niet. Een ander kind heeft dienaangaande meer emotionele afwegingen. Het deelnemen aan sociale activiteiten is ook een dingetje: hoe zwaar laat je dat wegen? Sportschool, jongerenclub, het blijft ingewikkeld. 

We begrijpen elkaar gelukkig helemaal, het zorgt niet voor de tweedeling die je nu om je heen ziet, maar de een maakt zich wel meer zorgen dan de ander. De tegenstrijdige nieuwsberichten ook! Liggen de intensive care-units nou wel of niet vol met ongevaccineerde mensen? Volgens de meeste berichten zijn ze toch echt de bron van alle ellende. Spreek ik echter met mensen die daadwerkelijk in de genoemde ziekenhuizen werken, dan krijg ik toch deels een heel ander beeld voor ogen. Ik heb er echt pijn in de buik van, wat is nog waar? 

Aan de jongste kinderen gaat het allang niet meer voorbij; de kleuter kwam laatst uit school en vertelde dat hij zo bang was voor corona. Vroeger was echt niet alles beter, maar toen ik zes was had ik nauwelijks een idee van enge ziektes. Ik legde hem uit dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, dat hij jong en gezond is, dat corona toch vooral oudere mensen treft of mensen die al ziek zijn - maar ik kreeg de angel er niet uit. En dat vind ik heel erg, dat zelfs kinderen bang worden. Of bang worden gemaakt? 

Net las ik een persbericht van een speelpark in Huizen waar we al 17 jaar komen. Ze gooien de hele boel dicht wanneer ook daar een QR-code zou worden verplicht gesteld. Stiekem ben ik trots op ze, hoe dol ik ook op dat park ben en hoe ellendig het zou zijn als ze de poorten zouden sluiten. Ze houden hun poot stijf en varen hun eigen koers. Deden we dat allemaal maar. Twee groepen! Drie jaar geleden waren we nog allemaal individuen, lekker Nederlands. Iedereen dacht wat hij wilde en dat was wel zo prettig. 

Ik zie het met lede ogen aan en weet niet zo goed hoe ermee om te gaan. Er is nog steeds méér dan alleen corona, maar desondanks overheerst de discussie over dit virus alles, sloopt het vriendschappen, relaties en gezinnen, laat het angst, minachting en woede regeren en zorgt het voor uitsluiting en eenzaamheid. Reikhalzend kijk ik uit naar volgend jaar, dan wordt vast alles anders. Toch?