De jongste is zes, dus nog twaalf jaar kneden en we zijn klaar

Als ik terugkijk op de afgelopen 21 jaar - zo oud is de oudste - dan kan ik wel enkele conclusies trekken aangaande onze manier van opvoeden. Eén ervan is dat ik opvoeden altijd moeilijk heb gevonden en dat zal ook wel zo blijven, aangezien de jongste 6 is en er dus nog 12 jaar kneedwerk voor ons ligt. Kneedwerk? Is dat opvoeden? Je kind vormen naar jouw ideeën en wensen? Je neigt natuurlijk naar een: Nee, natuurlijk niet! 

Maar is dat zo erg? Je loopt rond met een blik op de maatschappij, de mensheid, de wereld, eventueel gelardeerd met een godsdienst en je als je ervan overtuigd bent dat jouw visie de juiste is, dan wil je dat toch meegeven aan je kind. Best logisch. Nu ben ikzelf nooit overtuigd geweest dat mijn perceptie van de wereld de enige juiste is. Integendeel, ik heb meestal begrip voor hele uiteenlopende meningen. Neem nou kernenergie, goedkope en milieuvriendelijke energie. En levensgevaarlijk! Allebei waar. Of het vluchtelingenprobleem, we moeten ze helpen, maar moet dat per se hier? Abortus! Ook een leuke. Ik ben blij dat het kan in ons land maar het knaagt toch dat het ongeboren kind niks gevraagd kan worden. En zo ga ik al twijfelend door het leven. Lekker daadkrachtige opvoeder. 

Ik kijk weer even 21 jaar terug. Onze oudste is als mens bijna af. Hij heeft zijn eigen blik op het universum, staat stevig in zijn schoenen en weet wat hij wil en vindt. Dat is kennelijk goed gegaan. De oudste dochter heeft besloten een half jaar naar een ver warm land te gaan, niet op vakantie maar om wat te kunnen betekenen én zichzelf te kunnen ontplooien. Studie aan de wilgen. Had ik hier aan de rem moeten trekken? Dan had ik een doodongelukkig kind gehad, dan had ik haar van me vervreemd. Ik kijk naar haar, ik zie haar opleven en weet dat dit goed is. 

Als je zo lekker twijfelend in het leven staat neem je geen stelling, je laat de keus aan de ander. Ik geloof dat dat goed is, hoe moeilijk soms ook. Zou het niet makkelijker zijn als je je gewoon vast kon houden aan een fijn stramien, een in steen gehouwen levensovertuiging, met pasklare rollen voor iedereen. Wat een rust moet dat geven, wanneer je dan voldoet aan het plaatje. Scheelt ook een boel hoofdbrekens en onzekerheid maar ik ben zielsgelukkig dat het bij ons niet zo gaat, dat we juist al twijfelend en balancerend door het gezinsleven gaan. 

Mijn kinderen kunnen heel goed zelf keuzes maken. Eentje werd ooit van school gestuurd nadat hij voor de zoveelste keer te laat was. De directeur was not amused en vertelde hem dat hij ons, de ouders, zou bellen en dan zou er wat zwaaien! Hij racete naar huis, wetende dat wij er niet waren en was net op tijd om de telefoon op te nemen en zich voor te doen als zijn vader, als mij dus. Gelukkig had hij de baard in de keel. Hij beloofde zichzelf een forse reprimande te geven. Ik kijk nog eens 21 jaar terug en durf te concluderen dat we het hier met elkaar niet zo verkeerd hebben gedaan. We luisterden, stuurden waar nodig maar nooit teveel. We deden het met elkaar, als gezin en in verbinding. En nog maar 12 jaar voor de boeg!