Eline en Sander adopteerden drie Hongaarse meisjes: ‘Het liefst knuffelde ik ze helemaal plat’

Eline en haar man Sander waren tien jaar geleden dolgelukkig met de geboorte van hun biologische zoontje Noah. Toen hij 1 jaar oud was, probeerden ze een tweede kindje te krijgen. Helaas kregen ze drie miskramen. ,,De artsen zagen het als domme pech. Ze hadden de verwachting dat ik een volgende zwangerschap zou voldragen, maar toch besloten we om te stoppen met zwanger worden.”

Eline droomde altijd van een groot gezin en toen ze op een dag Noah naar bed bracht, bedacht ze dat overal ter wereld talloze kinderen naar bed gingen zonder een papa of mama die ze een nachtzoen geeft en ‘ik houd van jou’ zegt. ,,Dat raakte me. Ieder kind verdient een liefdevol, veilig thuis.” Het is uiteindelijk een documentaire over adoptie die de doorslag geeft. ,,We zien het echt als onze missie om deze kinderen een veilig, liefdevol thuis te geven en, voor zover wij kunnen, de pijn uit hun harten weg te nemen.”

Toen Noah 3 jaar oud was startten ze het adoptieproces. Al snel kwam het gezin erachter dat er een ernstig tekort is aan ouders die meerdere broertjes of zusjes tegelijk willen adopteren, waardoor kinderen vaak van elkaar gescheiden worden. ,,Dat vonden we hartverscheurend. Adoptiekinderen verliezen al zoveel.” Dankzij de werkervaring van Eline en hun ervaring met pleegzorg kreeg het gezin van de Raad voor de Kinderbescherming de bijzondere toestemming om meerdere kinderen tegelijk te adopteren.

Een adoptieproces is pittig. Het kost veel geld en tijd, en ontzettend veel voorbereiding. Zes jaar lang heeft dit gezin zich intensief ingezet voor hun grote droom: medische keuringen, verplichte voorlichtingsbijeenkomsten, boeken over adoptie lezen, afspreken met andere adoptieouders om te leren van hun ervaringen, veel papierwerk én intensieve gesprekken met de Raad voor de Kinderbescherming.

,,Die jaren waren voor ons als ouders, maar ook voor Noah, heel zwaar. Hij was geen gelukkig enig kind.” Het gezin verlangde zo naar wat extra reuring in huis dat ze een tijd weekend- en vakantiepleegzorg hebben gedaan voor drie broertjes en een broer en zusje. ,,Toch verlangden we naar gezinsuitbreiding met kinderen die voor altijd bij ons zouden blijven. Zeker toen Noah ineens verdrietig zei: ‘Mama, ik denk dat het adoptiebureau ons is vergeten.’ Dat brak ons hart.”

Het heeft in totaal zes jaar geduurd voordat ze eindelijk het telefoontje kregen met het adoptievoorstel van de meisjes uit Hongarije. ,,Eerst moest er nog een aanvullende keuring van de Centrale Autoriteit van Nederland gedaan worden om te kijken of internationale adoptie echt noodzakelijk was.” De optie om ze in eigen omgeving en land een fijne jeugd te geven was er niet, vertelt Eline.

Die strikte voorwaarden zijn belangrijk aangezien er kritische rapporten verschenen over misstanden die tussen 1967 en 1997 hadden plaatsgevonden. De interlandelijke adopties werden tijdelijk opgeschort. Hongarije is een van de landen waar Nederlanders binnenkort weer kinderen kunnen adopteren.

,,Wat waren ze welkom bij ons! Het was heerlijk om hun mooie roze kamertjes klaar te maken, meisjeskleding en speelgoed voor ze te kopen.” Om de drie zusjes aan het idee te laten wennen, stuurde het gezin een boekje met foto’s op. ,,Van ons en ons huis. En ook een knuffel met ons parfum erop. Zo leerden ze ons al een beetje kennen.” Als alles in orde is, kunnen Eline, Sander en Noah eindelijk hun drie dochters en zusjes ontmoeten. ,,Het was zo bijzonder om ze eindelijk te zien. Het liefst knuffelde ik ze helemaal plat, maar we hielden ons in. Voor hen was het natuurlijk heel spannend.”

Inmiddels wonen Olivia, Kayla en Sadie al een jaar in Nederland. Ze spreken de taal goed en zijn goed geaard in het gezin. ,,In het afgelopen jaar zijn de meiden enorm gegroeid. Ze hebben angsten overwonnen, zijn zelfverzekerder geworden, negatief gedrag verdwijnt naar de achtergrond en er is echt een diepe band ontstaan tussen ons, Noah en de meisjes.”

Eline moest wel wennen aan het moeten zorgen voor vier kinderen. ,,Het is een stuk drukker in huis. Even oppas regelen deden we nog niet omdat we het belangrijk vonden dat de meisjes zich goed gingen hechten. Ook waren ze bang dat wij ze zouden verlaten.” Daarom vindt Eline het heel belangrijk om een goede vertrouwensband op te bouwen. ,,Ik herhaal iedere dag dat ze voor altijd bij ons mogen blijven en nooit meer weggaan. Ze beseffen meer en meer dat we te vertrouwen zijn.”

Omdat Eline dagelijks in de supermarkt, op school of in de straat vragen krijgt over haar dochters en het adoptieproces, besluit ze er filmpjes over te maken op TikTok. Binnen een mum van tijd haalt ze ruim 20.000 volgers en honderdduizenden views. ,,Dat zoveel mensen kijken is wel een verrassing. Maar ik vind het ook superleuk. Hoe meer mensen ik bereik, hoe meer gezinnen ik hiermee kan helpen.”

In hele openhartige video’s vertelt ze over haar miskramen, het adoptieproces en het financieren ervan, en haar bijzondere gezin. Ook beantwoordt ze vragen van volgers. ,,Ik wil mensen laten zien wat adoptie inhoudt en ze leren hoe belangrijk het is om met sensitieve ogen naar deze kinderen te kijken.” Eline vindt het belangrijk om openheid te creëren waar nog geen openheid is. ,,Zonder aan onze grenzen als gezin voorbij te gaan.”

De meest bijzondere reacties die Eline krijgt, zijn van mensen die zelf geadopteerd zijn of in pleegzorg hebben gezeten. Zij waarderen het heel erg dat ze een stuk onwetendheid rondom adoptie en pleegzorg wegneemt. ,,Zij krijgen ook veel van deze lastige vragen en vinden het fijn dat ik die voor ze beantwoord.” Ook krijgt ze reacties van volgers die zelf geen fijne jeugd hebben gehad en zeggen dat ze hopen later nét zo’n goede ouder te worden als zij. ,,Een mooier compliment kun je me niet geven.”

De moeder van vier is nog maar net aan haar TikTok-avontuur begonnen en wil nog veel meer delen over adoptie, opvoeden en hechting, maar ook over andere onderwerpen die dicht bij haar staan, zoals het geloof. Eline hoopt dat haar video’s openheid geven en dat volgers beter begrijpen wat adoptie inhoudt, zodat haar kinderen in de toekomst minder lastige vragen krijgen, óf kunnen zeggen: ,,Kijk maar naar de TikToks van mijn moeder.”