‘Na de dood van mijn baby voelde ik zoveel liefde en berusting, hoe kan de dood dan iets fouts zijn?’

Zielsgelukkig was Lute met de zwangerschap van haar tweede zoontje, Benja. Het nieuws kwam dus hard binnen toen de 20-wekenecho niet in orde was. ,,Ik moest twee dagen wachten op de uitslag en ik weet niet eens meer hoe ik die twee dagen ben doorgekomen. Vanaf toen heb ik altijd gevoeld dat er iets niet goed was.”

Haar zoontje leed aan allerlei aandoeningen door vocht in zijn borstkas. Dolgelukkig en trots was ze toen hij toch levend ter wereld kwam en op haar borst werd gelegd. ,,Ik weet nog wel hoe slap hij aanvoelde. Neem hem maar mee, heb ik gezegd, ik voelde dat ik hem snel aan de artsen moest overdragen.”

Het jongetje is uiteindelijk nooit thuis geweest. Twee maanden leefde Lute tussen hoop en vrees. Ze werd zo gek in haar hoofd dat ze een spirituele coach om hulp vroeg. ,,Wat als het de bedoeling is dat Benja overlijdt?” had deze gevraagd. Lute wilde meteen opstappen. Uiteindelijk heeft het twee uur durende gesprek gezorgd voor een volledige omslag in haar perspectief op de dood. 

,We hebben een ego en een ziel met beide een eigen bestemming. Mijn ego wilde het kind houden, maar misschien was zijn zielsbestemming wel een hele andere. Als ik écht van hem hield, moest ik hem bijstaan en laten gaan.”

Een gevoel van berusting en intense liefde overviel haar toen hij stierf. ,,Hij voelde dichterbij dan hij ooit had kunnen zijn. Hij was zo aanwezig. Ik heb mijn baan opgezegd, mijn huis verkocht en sindsdien ben ik samen met hem op missie.” Lute geeft workshops over rouw en hoopt ouders van overleden kinderen te inspireren om op een andere manier naar de dood te kijken. ,,Ons verdriet bestaat door de aanname dat dood iets slechts is. Wie zegt dat? Ik voelde me zo goed en voelde zoveel liefde. Dat kan nooit fout zijn.” 

Psycholoog Manu Keirse (76), specialist op het gebied van rouw en verlies, maakte in al zijn jaren ervaring niet vaak mee dat iemand rouw beleeft zoals Lute dat doet. Wel heeft hij zelf een ‘warm gevoel’ bij het thema rouw. ,,Mijn eerste ervaring met rouw is een jongetje van 4 dat in onze straat werd doodgereden door een vrachtwagen.” De pastoor had gezinnen in het dorp opgeroepen met de kinderen bij het jongetje langs te gaan, een groet te brengen, er een warme ervaring van te maken. Met goede gesprekken en pannenkoeken en chocomel.

,,Voor pannenkoeken had mijn moeder geen tijd, maar het armpje onder het witte laken, het late opblijven, de gesprekken en de warme chocomel herinner ik me nog als de dag van gister. Rouw is voor mij altijd met liefde en warmte verbonden gebleven.’

Keirse neemt het proces van Lute uitermate serieus. ,,Zoals ik dat met alle emoties rondom rouw doe. Mooie herinneringen en dankbare gevoelens zijn zeker niet ongebruikelijk, maar verdriet kan altijd en onverwachts op de loer blijven liggen.’’ Hij vertelt over de keer dat hij een 84-jarige vrouw sprak, met een heel gezin aan kinderen, waarvan de eerste bij de geboorte was gestorven. ,,Nooit had zij daarom een traan kunnen laten, tot zij op 84-jarige leeftijd ineens ontzettend moest huilen om haar kind dat 62 jaar geleden gestorven was.” Hij vertelt dat het zien van een kind dat jarig is, een diploma haalt, bij een mama op schoot kruipt, opeens een stroom aan verdriet kan oproepen. ,,Emoties zijn als de golven van de zee, probeer die maar eens met je handen tegen te houden. Je kunt daar enkel in meegaan.”

Hij benadrukt dat ieder op zijn eigen manier rouwt en verdriet nooit gebagatelliseerd mag worden. Lute hoopt ouders vooral een ander perspectief op de dood te geven. ,,Ik deel vanuit mijn eigen liefde en ervaring. Het is aan de ander om te kijken wat ze mee willen nemen. Met ieder die het anders beleeft, ga ik juist heel graag in gesprek.”