Tot een half jaar geleden liep Bo er namelijk ‘een beetje bij als een aangeschoten hert’. Moeder Claudia kijkt haar dochter even aan. Een schaterlach volgt. Er kan inmiddels om gelachen worden, maar dat was de afgelopen jaren wel andere koek.

Bo was 7 jaar toen haar groeispurt begon en duidelijk werd dat één been afweek van het andere. Het groeide een beetje naar buiten. ,,We maakten ons geen grote zorgen, dachten dat een zooltje wel zou helpen”, vertelt Claudia. ,,Maar het werd al snel duidelijk dat het iets ernstiger was.”

De huisarts verwees het gezin door naar het ziekenhuis, waar in rap tempo meer foto’s en een MRI volgden. ,,Dan schrik je wel. Je probeert het luchtig te houden, maar zo voelt het totaal niet”, blikt ze terug. ,,En uiteindelijk kwam dan de uitslag: er werd niks kwaadaardigs gevonden, maar er ging wel iets niet helemaal goed in dat been.”

Bo heeft de zeldzame ziekte van Ollier, of, zoals ze het zelf noemt: een beenafwijking. Ze heeft last van kraakbeenvorming op de groeischijf in haar knie. Daardoor heeft ze een beenlengteverschil van 6 centimeter en groeide haar been de afgelopen jaren krom. 

Het had een extreme o-vorm, en dat maakte dat Bo opviel tussen andere mensen. Best vervelend, vertelt ze. ,,Op de eerste schooldag moet je het erover hebben, want je kunt het niet negeren. Maar je wilt gewoon normaal zijn.” Ze kijkt even naar haar schoot, er verschijnt een blos op haar wangen. ,,Mensen kijken ernaar, of praten erover achter je rug om. Dat is lastig.”

Haar moeder neemt het gesprek over. ,,Ze liep liever niet in bikini of in korte broeken. Droeg wijde kleding. Het maakt je onzeker, zoiets. En los van hoe het eruit ziet doet het pijn, bij lopen en rennen. Het is heel beperkend.” Ze kijkt haar dochter even aan. ,,Ik ben echt ongelofelijk trots. Op hoe ze het doet en heeft gedaan. Het was een zware periode, maar we zijn blij dat ze nu bijna alles weer kan.”

In juli werd Bo geopereerd. Veel eerder dan in eerste instantie gedacht, want de afwijking werd te groot en zou gevolgen hebben voor haar rug en heupen. Tijdens een zes uur durende operatie vond een bottransplantatie plaats. Een donorbot, ter grootte van een taartpunt, zorgt er nu voor dat haar been rechtstaat. Een tweede operatie, waarbij haar been wordt verlengd, moet nog volgen.

,,Het was best zwaar afgelopen jaar, dus met die tweede operatie heb ik niet zo’n haast,” vertelt Bo. ,,Maar het is fijn dat ik nu bijna alles weer kan: hockeyen, strakke broeken aan. Als je me ziet is mijn been niet het eerste dat opvalt. Al heb ik nog wel aangepaste schoenen voor het beenlengteverschil.” Ze grijnst. ,,Maar die komen gelukkig ook in leuke Nike-opties.” Haar moeder knikt. ,,Ze is zoveel zelfverzekerder geworden. Dat is echt fantastisch.”

Hoe Bo het proces van operatie en herstel heeft ervaren is straks door heel Nederland te zien, want ze is één van de deelnemers aan het EO-programma De 100: wachten op een donor. In zes afleveringen volgt presentator Bert van Leeuwen mensen die wachten op een geschikte donor.

Maar of ze zelf ook gaat kijken? Dat is afwachten. ,,Het is wel écht heel spannend. Het was ongemakkelijk om mezelf op moeilijke momenten te filmen. Ik weet daarom niet of ik durf te kijken.” Ze schudt lachend haar hoofd. ,,Het is zó gênant om jezelf op tv te zien. Maar het is voor een goed doel. Want hiermee kan ik laten zien dat zo’n klein stukje bot veel kan betekenen. En mijn verhaal is er eentje met een happy end, daar ben ik wel heel blij mee.”

_{De 6-delige serie De 100: wachten op een donor is vanaf maandag 29 maart om 21.30 uur op NPO 1 is zien.}