Het ergste vond Henriëtte dat ze altijd klein zou blijven. ,,Dat vond ik verschrikkelijk. Ik werd al jong om mijn lengte gepest en voelde wel aan dat dat er niet beter op zou worden.” Nog steeds krijgt ze dagelijks commentaar op haar lengte van 1,43 meter. ,,Als ik er een dag geen opmerking over heb gekregen, ben ik niet buiten geweest.”

Klein van stuk, dat kenmerkt bijna alle meisjes en vrouwen met het syndroom van Turner. Het was ook de reden dat de schoolarts haar op haar zevende doorverwees naar de kinderarts. Toch duurde het nog een paar jaar voor Henriëtte de diagnose kreeg.

,,Inmiddels zijn er kenniscentra en turnerpoliklinieken opgericht. En als ik tegenwoordig bij de huisartsenpost kom, al is het maar met een ontstoken oor, dan weten de artsen waar ik het over heb als ik zeg dat het met turner te maken zou kunnen hebben. Mijn huisarts had er nog nooit van gehoord toen op mijn tiende de diagnose uit het onderzoek kwam.”

Een van de symptomen waar Henriëtte last van heeft, is gehoorverlies. ,,Maar daar ben ik makkelijk in: ik ga naar de kno-arts, laat mijn gehoor testen, bestel hoortoestellen en dan is dat ook weer klaar. Hoewel mijn gehoor niet is zoals het zou moeten zijn, het kan nooit echt honderd procent gecorrigeerd worden.”

Turner kan ook problemen veroorzaken met bijvoorbeeld de nieren en het hart. ,,Maar ik ben verder gezegend met een goede gezondheid, daar ben ik heel blij mee.”

Het enige dat ze best jammer vindt, is dat ze nooit groeihormonen heeft gekregen. ,,Ik vroeg of dat zou helpen om langer te worden, ze zeiden van niet.” Toen ze 19 jaar was, en dus uitgegroeid, bleek uit onderzoek bij meisjes die het in een later stadium gingen gebruiken het tegendeel waar. ,,Dat vond ik wel teleurstellend. Ik had liever dat ze het bij mij gewoon hadden geprobeerd, in plaats van uitgesloten.”

Henriëtte heeft zich nooit laten belemmeren door het syndroom. ,,Ik probeer altijd te doen waar ik zin in heb. Op vakantie stond ik tijdens het avondentertainment mee te zingen en dansen op het podium. ‘Dat je dat durft’, zeiden mensen later. Ik denk: boeiend, al zing ik zo vals als een kraai, ik heb plezier.”

Enige bewijsdrang is haar ook niet vreemd. Als een ander denkt dat ze iets niet kan, denkt Henriëtte: ik laat dat weleens even zien. Dan bedenkt ze een plan: wat heb ik nodig en hoe ga ik dat doen?

,,En dan realiseer ik me dat het ook kan mislukken. Maar dat houdt me niet tegen. Veel mensen, niet alleen met het syndroom van Turner, zijn bang om fouten te maken, maar dat is menselijk. Als ik een fout maak, kijk ik hoe ik die kan herstellen.”

Die bewijsdrang heeft haar ver gebracht in haar (werk)leven. Tegelijkertijd geeft het ook rust dat die drang met de jaren iets afneemt. ,,Laat ik vooropstellen: ik ben totaal niet zielig. Als ik ergens tegenaan loop, los ik het gewoon op. Maar als je kleiner bent, moet je soms rekening houden met bepaalde dingen waar een ander niet over na hoeft te denken.”

Ze heeft geaccepteerd dat ze sommige dingen in een lager tempo doet, zoals wandelen. En ze neemt geen onnodige risico’s meer, zoals toen ze in een kermisattractie ging en bijna uit het bakje gleed omdat ze te klein was. Of toen ze een hindernisbaan met hangen, wurgen en een beetje hulp had beklommen, waar ze qua lengte helemaal niet op bleek te mogen.

,,Ik voel wel minder die drang om te laten zien dat ik iets kan. Voor wie moet ik dat bewijzen? Je zit jezelf alleen maar in de weg als je probeert te voldoen aan de norm die niet bij jou past.”