Daar zit ik dan, halverwege de vrolijke voorstelling met Raymonde de Kuyper in het Rotterdamse theater Walhalla. Het voelt alsof iemand met tientallen breinaalden in mijn rug prikt. Zo zacht mogelijk ga ik verzitten op de harde stoel. Naar voren, even steunend op de linker- en dan op de rechterbil. In gedachten spreek ik mezelf bestraffend toe. Wat doe ik hier? Morgen zal ik weer amper kunnen lopen. Als ik voor de zesde keer overweeg een toiletbezoek te faken, is de voorstelling opeens voorbij. Opgelucht zet ik een staande ovatie in. Theater kan niet meer, noteer ik in gedachten.