,,Ik neem aan dat jullie ook wel mensen hebben die bedlederig zijn’’, zegt Hugo Borst. ,,Nee’’, antwoorden Doris van Vuuren en Noudje van Bussel, de moeders van Joep ten Hove en oprichters van Grootenhout, resoluut. ,,Als mensen hier ziek worden liggen ze een dag of twee in bed en daarna halen we ze er weer uit.’’ Het is tekenend voor het leven op Grootenhout. Hier wonen mensen met dementie zonder dat alles draait om hun ziekte. Het leven is er zo gewoon mogelijk.

Op Grootenhout ziet Borst de zorg zoals hij het voor ogen heeft. De columnist, schrijver en radiopresentator leerde de ouderenzorg tegen wil en dank kennen; jarenlang schreef hij over zijn langzaam ernstiger dementerende moeder. Ze overleed in 2018. Borst ontwikkelde zich in die jaren, samen met Carin Gaemers tot pleitbezorger voor betere ouderenzorg. Hun manifest ‘Scherp op ouderenzorg’ leidde ertoe dat het kabinet 2,1 miljard extra uittrok voor het verbeteren van de verpleeghuiszorg.

Borst en Gaemers willen aandacht voor de mensen, kleinschalige verpleeghuizen waar het fijn is om te wonen en fijn is om te werken. Juist dit treft Borst in Mariahout. ,,Ik word hier heel blij van. Alles is anders. Een mooie georganiseerde rommeligheid.’’

Hier konden twee videomakers dan ook moeiteloos een zomer meewerken. ,,Het maakt voor de bewoners niet uit of er een verzorgende vrouw aan hun bed staat of twee jonge adonissen’’, zegt Thijs. In de laatste aflevering nemen de adonissen afscheid met heel veel groepsknuffels en vieren ze het 10-jarig bestaan van het Grootenhout met een festival om meteen weer te vergeten. Het past perfect in de filosofie van Noudje en Doris die ondanks dat bewoners het door hun dementie weer vergeten willen zorgen voor zoveel mogelijk geluksmomenten.

Bekijk hier alle afleveringen van Het zal mij een zorg zijn: