Het gebeurde pas geleden nog. Rianne Schorel (34) stond langs een voetbalveld, zag een voetbalster hard met haar hoofd tegen de grond klappen, opkrabbelen en weer doorspelen. ,,Nee, dacht ik, zo moet het dus niet.''

Het is, weet ze, wat elke sporter wil én doet: opstaan en hup, weer doorgaan. Maar daar is je brein te waardevol voor. ,,Dat besef je pas als het niet goed meer functioneert. Je hoofd, het bestuurt alles. En als het dat niet meer doet, pfoee, dat is zo beangstigend.''

Als iemand kan weten hoe beangstigend, dan is het Schorel wel. Op een koude februari-avond in 2008 is ze de spits van het vrouwenteam van ADO Den Haag in de wedstrijd tegen AZ. Voetbal is haar passie, een meisjesdroom is uitgekomen. Ze speelt in de net opgerichte vrouweneredivisie. Er ligt ook een uitnodiging voor het Nederlands elftal op haar te wachten.

Totdat ze in de wedstrijd tegen AZ in de lijn van een schot belandt en de bal haar hard op het hoofd raakt. Ze ziet sterretjes, is duizelig en misselijk. Maar speelt verder. De volgende dag traint ze weer. Een dag daarna speelt ze weer een wedstrijd. Niemand houdt haar tegen. De medische staf niet. De trainer niet. En Rianne zichzelf ook niet.