‘Mijn moeder wil dood, maar haar lichaam nog niet’

,,Doe mij een plezier,” zegt Lionel Shriver op het Zoom-scherm, ,,en zeg de mensen dat dit een speelse roman is.” Ze lacht aanstekelijk. En ze heeft gelijk: Tot de dood ons scheidt is net zo aanstekelijk en liefdevol als Shrivers lach. In tegenstelling tot het onderwerp. In het boek onderzoekt ze de opties van het ouder worden. In de koelkast van het echtpaar Kay en Cyril staat sinds hun 50ste een potje met pillen waarmee ze een einde aan hun leven zullen maken. Ze willen niet langzaam aftakelen, zoals dat gebeurde met de ouders van Kay. Bovendien vinden ze het onnodig om de samenleving op hoge kosten te jagen. Ze werken beiden voor de National Health Service in Engeland, dus ze weten hoeveel geld een behandeling of verzorgingstehuis kost. Kays 80ste verjaardag nadert. Hun laatste dag. Gaan ze echt? Niet toevallig valt die beslissing samen met de dag van het wel of niet voltrekken van de Brexit. De Amerikaanse Lionel Shriver – die een deel van het jaar in Engeland woont – is een meester in het aansnijden van taboes. Eerder schreef ze over obesitas in Big Brother, naar aanleiding van de dood van haar veel te dikke broer. En in het verfilmde We moeten het even over Kevin hebben worstelt een moeder met een gruwelijke misdaad van haar zoon.