Koen Bouwman gaat voor etappewinst

Waar veel collega's met een kleine of nog lege erelijst door zo'n afknapper in een serieuze dip kunnen belanden, heeft de 24-jarige Gelderlander nergens last van. Sterker nog: hij put er vertrouwen uit. Bouwman bekeek de beelden van zijn race inmiddels twee keer en heeft die in zijn geheugen opgeborgen als een mooie ervaring. Maar ook als een bijna onwerkelijke. Was hij dat echt geweest, de renner die in de slotfase door slim te rijden veel betere tegenstanders een hak wist te zetten?

,,Ik ben iemand die makkelijk tegen mensen opkijkt'', bekent de vierdejaarsprof. Als ik aan een wedstrijd begin en de startlijst even doorloop, schiet al gauw de gedachte door mijn hoofd: oh, er zijn hier zeker honderd man beter dan ik. Zo was dat zaterdag ook, toen ik in de uitgedunde kopgroep zat. Mooi dat ik erbij ben, maar wel vervelend dat ik nu met zoveel goede renners opgescheept zit, zei ik tegen mezelf. Mohoric, Polanc en Villella waren allemaal jongens die al meer hebben laten zien dan ik. Totdat we in de buurt van de streep kwamen en ik hen een voor een uit het wiel reed. Hoe kan dat nou?, vroeg ik me af. Echt, ik kon het nauwelijks geloven.''

Maar, 't was mooi om mee te maken, vervolgt Bouwman. ,,Ik won niet, maar kon wel terugkijken op een goede koers.'' Teleurstelling is hem vreemd. Kwestie van relativeren, dat is de kunst die hij aardig beheerst, dankzij een minder prettige gebeurtenis. ,,Twee jaar geleden, rond deze tijd kreeg een jongen uit mijn streek een hartstilstand. We trokken veel samen op, hij was iets jonger maar had ook de droom ooit prof te worden. Kort daarna overleed hij. Dat was best een heftige ervaring die je geen ander mens maakt, maar waardoor je wel over veel dingen anders gaat nadenken. Daarom was het zaterdag jammer dat ik niet won. Meer ook niet.''