De eerste keer dat ik Rutte écht geloofde

Tijdens het Turkendebat was het dringen aan de interruptiemicrofoon. Alle lijsttrekkers wilden iets zeggen over de overgewaaide politieke spanningen, het vluchtelingenakkoord met Turkije en natuurlijk de Zaanse tuigvloggers, die reeds een week het nieuws domineren.

Het meest opvallende vond ik een opmerking van onze premier, die enigszins wanhopig bekende dat hij geen wondermiddel had om vier decennia mislukte integratie weg te werken. Hij zei daarover: ,,Ik heb niet één maatregel om het probleem morgen op te lossen. Maar het begint ermee dat wij als politiek volstrekt helder uitspreken waar de grens ligt.''

De woorden trokken mijn aandacht omdat ik een avond daarvoor een lezing had verzorgd, waarna een oudere man, zichtbaar geraakt door alle ontwikkelingen, een vraag stelde met een soortgelijke strekking: ,,Hoe kunnen we ervoor zorgen dat die jongens alsnog gaan meedoen?''

Het antwoord is weinig opbeurend, maar ik vrees dat we deze gasten niet meer zover krijgen dat ze hun levensstijl rigoureus zullen veranderen, daar zijn ze inmiddels te oud voor. Er heeft van jongs af aan een vorm van indoctrinatie plaatsgevonden, ingegeven door ouders, vriendjes en de Nederlandse overheid, die weliswaar voor goede sociale voorzieningen zorgde, maar daarnaast hopeloos faalde op het gebied van integratie.

Ik weet niet of onze premier bewust zijn machteloosheid wilde delen, maar het was de eerste keer dat ik hem écht geloofde.Zoals een dokter niet iedere patiënt kan genezen, moeten we ons er ook bij neerleggen dat een hele generatie door passiviteit en desinteresse verloren is gegaan.

De zalvende woorden van Jesse Klaver ('Het wordt tijd dat de premier gaat uitdragen dat zij erbij horen') zijn vast lief bedoeld, maar je kan alleen mensen omarmen als ze ook echt vastgehouden willen worden.

Deze sombere conclusie betekent niet dat we ons maar bij de status quo moeten neerleggen. Er zijn nieuwe generaties onderweg, jongens en meisjes die thuis en in de buurt vergiftigd worden met een flinke dosis antipathie jegens de Nederlandse samenleving. Mark Rutte moet deze nieuwe lichting niet gaan uitleggen waar bepaalde grenzen liggen, maar actief ervoor zorgen dat dit land een omgeving wordt waar zij van kunnen houden.

Iets kapotmaken kan iedere jandoedel. Wie zich wil onderscheiden, richt zich op het herstel.