Rosario is in mijn ogen een jongen voor de toekomst van ons voetbal

Pablo Rosario. Van die gozer heb ik genoten zaterdag tijdens ADO Den Haag - PSV. Dat is nou een jongen die speelt in de huisstijl van zijn trainer Mark van Bommel. PSV wist dat ADO een paar dagen voor een duel in de Champions League op het randje wilde gaan spelen, maar Rosario straalde vanaf de allereerste seconde uit dat hij niet onder de indruk was.

Natuurlijk, ADO besloot vervolgens om alle medewerking aan PSV te verlenen en zelfs tot in het lachwekkende toe, maar het ging mij om die houding van Rosario. Ik had ook al naar hem zitten kijken bij Jong Oranje tegen Jong Schotland. Daar speelde hij niet goed, hij kreeg ook nog rood. Dat Jong Oranje bouwt zo traag op, in het tempo van Stoffel de Schildpad. De middenvelders zakken gezellig uit en samen met de verdedigers spelen ze dan de bal lekker op eigen helft rond. Het is een bekend probleem in ons voetbal. Als je in een kwalificatiereeks nog een klein kansje hebt, dan moet je Schotland toch in een hoog tempo achteruit drukken? Ik heb het nooit gezien, maar ook in de eerdere wedstrijden nog onder leiding van Art Langeler niet. Die zag het trouwens zelf vaak wel, want die put zelfs uit de grootste wanprestatie volgens mij nog volop moed.