Groter dan een suikerklontje is hij niet. Hij ligt diep in je schedel verzonken en stuurt je naar de koektrommel, de chipsvoorraad en de Franse kazen: de hypothalamus. Hij is binnen de hersenen de veelvraat die ons moet behoeden voor een hongerdood. Hij meet voedingsstoffen als vet en suiker in het bloed, en zet, als daar een tekort in lijkt te ontstaan, een hongergevoel aan. Jij denkt: eten! En als een ­ander hersengebied – de prefrontale cortex – je met ratio niet tegenhoudt (‘Wees verstandig eet een appel’), dan zit je in een mum van tijd op een stuk melkchocolade met ­hazelnoot te kauwen.