Drink eens een ‘dwarse druif’

Een tijdje terug ging Harold Hamersma met zijn polsklachten naar de dokter. ,,Sindsdien ben ik de eerste Nederlander in de medische annalen met kurkentrekker-RSI,'' glundert hij. Wat wil je ook? Voor zijn vuistdikke wijngids De Grote Hamersma 2018 proefde hij het volledige aanbod van alle bekende supermarkten en slijterijen: 8.000 flessen dit jaar, op goede dagen wel 180 achter elkaar.

Zijn constateringen? Één: 90 procent van de thuis genuttigde flessen komt uit de supermarkt. Twee: amper 2 procent is duurder dan een tientje. En drie: we zijn minder, maar wel betere wijn gaan drinken. ,,Wijn is een basisbehoefte op boodschappenlijstjes geworden. Daarmee is aan de bovenkant ook steeds meer vraag gekomen naar bijzondere druiven.''

Decennialang was de consument niet weg te slaan bij de Grote Vijf (chardonnay, merlot, sauvignon blanc, cabernet sauvignon en shiraz), rassen die zich makkelijk laten temmen, niet moeilijk doen over een regenbuitje en dus op grote schaal te telen zijn. In hun schaduw staan de onbeminde, meer weerbarstige druifjes. ,,Italië is bijvoorbeeld zo'n woud van onbekende druiven'', weet kookgek Ronald Giphart. Zelfs achter het meest nietszeggende vlekje op de Italiaanse laars gaat een dwarse druif schuil, niet zelden nauwelijks bekend buiten het desbetreffende dorp.

Het tweetal ontkurkt zes flessen, waarvan de helft van Italiaanse makelaardij en keurig verdeeld in drie rood (marselan, aglianico, frappato) en drie wit (grillo, grüner veltliner, silvaner). Sommige zijn bekroond, andere niet. ,,Maar een medaille winnen in wijnland is net zo gemakkelijk als een Sheriffster kopen bij Bart Smit'', verzucht Harold. In zijn Grote Hamersma zijn alle zes met een ruime voldoende beloond.

Een kleine waarschuwing vooraf: een proeverij met twee van zulke literaire types ontaard al snel in het NK bloemrijk associëren. ,,Als ik wijn omschrijf als kattenpis is dat echter positief bedoeld'', benadrukt Ronald. ,,Dat is nu eenmaal een algemeen bekende fermentatiesmaak.''

De associaties lopen vervolgens uiteen van vers geverfde huiskamer (aglianico) tot de eerste lentedag van het jaar (frappato) en van Britse rechttoe-rechtaan-thriller (grillo) tot zo'n Netflixserie die je steeds maar weer op het verkeerde been zet (silvaner). Of neem de marselan, beurtelings omschreven als een aards stinkertje dat ruikt naar konijnenvoer, een drooggevallen moddersloot in zomertijd, geen schattig aperitiefwijntje om in je tutuutje te nippen en een man met doorgegroeide wenkbrauwen en tatoeages uit de tijd dat tatoeages nog sympathiek waren.

Elke druif heeft zijn eigen trukendoos om het panel om de vingers te winden. De silvaner wordt bijvoorbeeld geroemd om zijn bijna driedimensionale frisheid. De grüner veltliner serveert een verkwikkend prikje op de tong. En de frappato scoort met zijn ongecompliceerde doordrinkfactor.

,,Waarom is dit geen wereldberoemde druif?'' vraagt Ronald zich verbijsterd af. ,,Oeps!'' antwoordt Harold. ,,Ik heb hem per ongeluk naar binnen toe uitgespuugd.''

Harold Hamersma (61), ontkurkt aan de lopende band flessen voor o.a. Het Parool, NRC en zijn De Grote Hamersma.
Ronald Giphart (52), maakt met wijnbroeder Hamersma De Wit, Rosé en Roodtrip voor kookkanaal 24 Kitchen.