Mijn huisgenoot was overdreven bezig met zijn voeding en stortte zich al eind jaren 80 op fermenteren van bonen en het brouwen van obscure (lees: ondrinkbare) Aziatische en Zuid-Amerikaanse schimmeldranken. In zijn kamer - als huisoudste had hij het grootste vertrek - verbouwde hij vele planten en gewassen.

Hij was verzot op bepaalde ingrediënten. Zo maakte hij vrijwel al zijn gerechten klaar met gember, een knolstam met een uitgesproken smaak, die volgens hem ook nog eens erg gezond was. Gember is een zogenaamde wortelstok of rizoom, een ondergrondse stengel waaruit vingervormige aftakkingen met bladeren ontstaan. De wortelstok van gember is buitengewoon aromatisch en daarom al geliefd in de Romeinse en middeleeuwse keuken. De rizoom van gember is een voorraadkast van chemische stoffen die verantwoordelijk zouden zijn voor de verlichting van vele kwalen (misselijkheid, maagklachten, vergeetachtigheid en zelfs impotentie).

Grootverbruiker die mijn huisgenoot was, kweekte hij jarenlang zijn eigen gember, wat veel makkelijker bleek dan gedacht (nadat je een stuk verse gember vierentwintig uur in kraanwater hebt laten weken, kun je de wortelstam in een pot met aarde planten, waarna de gember al vrij snel begint uit te schieten en blad te dragen. Na ongeveer een halfjaar kun je oogsten door wat van de wortel af te snijden en de rest weer terug te plaatsen).