Dankzij Willie kan Bennie weer praten over de oorlog: ‘Wel in leven blijven hè!’

Willie: „Ik kan me nog herinneren dat er wel 600 tot 700 vliegtuigen tegelijk in de lucht waren. Recht tegenover ons zat een onderduikgezin. De dochter had verkering met met een jongen die ’s middags ten tijde van het bombardement bij Enschedese Boys op het voetbalveld stond. Ook daar zijn bommen gevallen, daar is die jongen bij omgekomen.”

Het brengt Bennie terug naar die vreselijke dag. Waarop hij zijn buurmeisje Alie brandend door de straat zag lopen. Hij schiet vol: „Ik zie nog zo dat ze op haar rug allemaal van die blauwe vlammetjes had, dat brandde allemaal. Een meisje van 25 jaar. Dat vergeet ik niet meer.” Later hoorde hij dat ze was overleden.

Aan de bevrijding van Enschede in 1945 hebben de twee dan weer mooie herinneringen. „Toen heb ik voor het eerst chocola gehad, afkomstig van militair uit een tank. Erg lekker”, zegt Bennie. „Ja Willie, dat heb ie ook wel metmaakt!” 

Die beaamt dat: „Het was precies zo. De tanks kwamen de straat in, de bovenkant ging open en ik kreeg handenvol sigaretten. Ik pakte ze aan. Ik rookte elf niet, maar pa was er blij mee.” 

Het zijn die herinneringen die Bennie nu (weer) kan delen. Hij is dankbaar dat hij Willie heeft leren kennen. Want het blijft niet bij deze ene ontmoeting: „Ku’w altied nog een kopke koffie drinken, Willie, of nie?”. Willie antwoordt: „Hij is altijd welkom.”

Die woorden zijn Bennie alles waard: „Willie, in leven blijven hè! (...) Je blijft in leven Willie, Ik wil niet meer dooien om mij heen. Mijn vrouw is overleden een aantal maanden geleden, mijn broer... Eerst heb je alles en daarna niemand meer.”