,,Ik ben Willy, 69 jaar oud. Ik ben 29 jaar gezinshuisouder geweest. Daar ben ik dit voorjaar mee gestopt, aangezien ik de pensioenleeftijd al ruim overschreden had. Op zo’n moment ga je officieel met pensioen, maar tegen de kinderen die je in huis hebt zegt je natuurlijk niet: nu de deur uit! Zo werkt het niet. Mijn jongste pleegkind is 16, daar boven zitten er nog vier. Ze mogen bij mij blijven zolang ze het nodig hebben. Vroeger deed ik het alleen, nu is mijn man gepensioneerd en doen we het samen. Zo lang we dit kunnen, zetten we dit voort. Hij staat er net zo in als ik, anders kun je dit niet doen. Dit is geen werk, het is een roeping. Werk doe je omdat je betaald wordt. Dit is houden van. En dat is het belangrijkste. Zolang je ruimte in je hart hebt, kun je heel veel voor een ander betekenen.

Bij mijn huis staat een Nemen of Geven Kast. Daar staan producten in voor mensen die heel weinig geld hebben. Dagelijkse levensmiddelen, van soep en melk tot tandpasta en wasmiddelen tot wc-papier. Maar ook maandverband en tampons. Ik ben officieel MUP, Menstruatie Uitgifte Punt. Eens per maand komt het Armoedefonds een doos tampons en maandverband brengen om in het kastje te doen. Soms ook vaker. Ik doe er zelf van mijn eigen geld ook bij. Soms krijgen we donaties.

Ik was thuis aan het opruimen en dacht: ik heb niet één maar wel vijf potten tomatenpuree in de kast, zes pakken koffie en noem maar op. Dit heb ik niet allemaal nodig, daar kan best wel wat van naar een ander. Zo is bijna vier jaar geleden de Nemen of Geven Kast ontstaan. Daarna dacht ik: eigenlijk moet ik ook tampons en maandverband in die kast leggen. Dat hoort er toch ook bij. Als vrouw heb je dat nodig. Ik kocht het eerst zelf, totdat ik over het Armoedefonds las en dat je daar producten kunt krijgen. Een half jaar geleden kwam het busje voor het eerst voor de deur met een doos tampons en maandverband.

Ik heb altijd gezien dat er veel armoede op de wereld is. Zelf heb ik een prachtig leven en had het thuis geweldig, maar van huis uit kreeg ik mee: je bent niet alleen op de wereld, je doet wat voor een ander. Als je er zo in staat, sluit je je ogen niet voor de noden van anderen. Van jongs af aan heb ik geleerd om rekening te houden met een ander. Dat is niet omdat ik denk daarmee een plaatsje in de hemel te krijgen, ook al ben ik wel christelijk opgevoed. Net als met mijn pleegkinderen: als je die ogen weer een beetje kunt laten stralen, is het goed. Daar doe je het voor.

Veel van de vrouwen die bij bij mij komen om boodschappen te halen, ken ik. Van sommigen ook hun persoonlijke verhaal. Dat er bij zijn die mij dat durven toevertrouwen, vind ik fijn. Over zoiets als menstruatiearmoede spreek je niet openlijk. De schaamte rondom armoede is al groot, bij menstruatiearmoede is het taboe nog groter.

Tegen de mensen die het goed hebben, zou ik willen zeggen: deel je weelde. Je wordt er een rijker mens door. Ik zou wel willen dat ik méér had om weg te geven. Dus donaties zijn altijd welkom. Ik weet wie het het hard nodig hebben.