Als je de smalle (doodlopende) Brandewijnsgracht inloopt, kan je je haast niet voorstellen dat hier ook een gracht doorheen gelopen heeft. Toch is het zo en net zoals vele andere grachten is deze gedempt. Eerst nog kom ik nog een prachtige poort die op een muur geschilderd is tegen (zie foto hieronder). Dit stelt één van de acht stadspoorten van Leiden voor, namelijk de Herenpoort, die iets verder op de Oude Herengracht heeft gestaan.

Aan het einde van de gracht zie ik twee ‘dingen’ staan, waarvan ik absoluut geen idee had wat dat waren (zie foto bovenaan artikel). Het diende kennelijk als versiering en daardoor worden ornamenten genoemd.

Op de linker steen staat voorop ‘19’ en aan de zijkant ‘08’. Op de andere ‘Pvd’ en een ‘W’. Het jaarboekje 2009 van ‘Oud Leiden’ geeft een verklaring hiervoor: deze twee natuurstenen ornamenten in de vorm van tonnetjes, zijn afkomstig van Pieter van de Wijngaard die in 1908 zijn huis aan de Hooigracht liet verbouwen. Dat verklaart dus de letters ‘PvdW’ en cijfers 1908.

Pieter was schilder en de beelden stellen twee houten verfpotten voor, waar wel tot tien kilo verf in kon. Als er veel verf voor een bepaald werk nodig was, werd er gezegd: ‘Hier is een klaploper verf voor nodig’.

Maar waarom wordt een verfpot dan klaploper genoemd vroeg ik me af? Een klaploper is toch een profiteur? De grote, houten verfpot-klaplopers werden door een kuiper (tonnenmaker) gemaakt. Alleen ze werden niet altijd betaald door de schilder die verf kocht. De grote verfpotten zijn dus eigenlijk vernoemd naar de profiteurs die ze kochten. Zo, weer een mooi weetje voor tijdens je wandeling door de sleutelstad.

Dit artikel is geschreven door indebuurt Leiden en valt onder de redactionele verantwoordelijkheid van indebuurt. Neem bij vragen of opmerkingen contact op met indebuurt via indebuurt.nl/leiden.