Dit kan best eens dé plek worden voor werkoverleg tussen twee voorname Nederlandse schrijfsters én columnisten van deze krant. Heleen van Royen (56) wandelt vrijwel dagelijks over de Hoorneboegse Heide bij haar woonplaats Hilversum, met haar herders Alpha en Fenna. Vaak met haar vriend Bart Meeldijk, ook wel in haar uppie en soms in het gezelschap van collega Saskia Noort, die dan haar hond Lola meebrengt.

Noort schrijft sinds oktober 2018 voor het achtergrondkatern Z en op deze site. Van Royen vergezelt haar online en vanaf zaterdag ook in het weekendmagazine van deze krant, dat een opfrisbeurt ondergaat en voortaan de titel Mezza draagt. Waar Noort zich vastbijt in de actualiteit, zal Van Royen vooral haar licht laten schijnen op haar persoonlijke leven, gedachten en gevoelens.

,,Toen Sara, de chef van Mezza, me benaderde om columnist te worden, werd ik uit een soort winterslaap gewekt’’, vertelt Van Royen, tijdens een wandeling over de ontluikende heide. Ze draagt op deze lenteochtend een hoodie en spijkerbroek en hanteert een flink wandeltempo. Sommige collega-hondenbezitters knikt ze even toe, nergens blijft ze stilstaan.

,,Door corona zijn zo veel dingen stil komen te liggen, ik vind het een behoorlijk geestdodende tijd. Hoe graag ik ook wandel, het is nu elke dag mijn enige uitje. Onlangs ging ik naar het Kruidvat en ik betrapte mezelf erop dat ik elk schap heel nauwkeurig bestudeerde, tot de steunkousen en het plastic speelgoed aan toe. Gewoon, omdat ik het gevoel wilde hebben dat ik aan het winkelen was. Ik beeldde me in dat ik in zo’n Chinese winkel was, waar je in het buitenland altijd even binnenstapt.’’

Volg Mezza nu ook op Instagram (artikel gaat verder onder de foto):

Ze vindt het eervol, een eigen plek in Mezza, al heeft ze ook wel even getwijfeld. ,,Wekelijks presteren, dat is lang geleden. Een roman schrijven is een marathon, een column is telkens weer een sprintje trekken. Heb ik genoeg stof? Het is spannend, maar vooral gaaf. Het biedt vastigheid en regelmaat, dat is mooi meegenomen in deze onzekere tijd.’’

Van Royen kan uit een rijk persoonlijk leven putten voor inspiratie: ze woont samen met haar 22 jaar jongere vriend, drummer en tv-producent Bart Meeldijk. Heeft met televisiemaker Ton van Royen dochter Olivia en zoon Sam, die inmiddels allebei het huis uit zijn. De band met haar ex-man is nog altijd goed. Sinds vorig jaar is Heleen oma van Spencer, de zoon van Olivia. Op vrijdagen past ze op haar kleinzoon. Haar dochters partner had uit een eerdere relatie al twee zoons, wat Van Royen ook nog tweevoudig bonusoma maakt. En dan is er natuurlijk ook nog haar werk als veelgelezen en -geprezen schrijfster, met zowel een solitaire als glamoureuze kant.

Van Royen, grinnikend: ,,Ik hoor vaker van mensen dat ik zo’n bijzonder leven heb. Dan denk ik: is dat nou zo? Ik heb een vriend, twee honden, kinderen die het huis uit zijn, een kleinzoon en een ex. Dat hebben wel meer mensen. Misschien woon ik iets ruimer, maar dat is het dan wel. Mijn leven is nu ook saai, net als dat van iedereen. Lezingen vallen weg, zorgcongressen waar ik sprak over mijn tijd als mantelzorger voor mijn moeder ook. Vorig jaar wilde ik mijn 20-jarig jubileum als schrijfster vieren, dat kon niet. Bart en ik hebben wel meegedaan met de kerstspecial van Lego Masters, dat was echt een opsteker. Drie dagen lang met legoblokjes spelen, we konden onze lol niet op. Dat is dan wel een voordeel van deze tijd: je hebt overal tijd voor en je kunt enorm genieten van dingen die vroeger vanzelfsprekend waren. Onlangs was ik te gast bij een tv-programma. We waren allemaal getest en kregen na afloop van de opname een wijntje. Er werden zelfs bitterballen geserveerd. Stond ik achter in de studio bij een zwart gordijn te proosten met Hans Klok en Gerard Joling. ‘Heerlijk hè?’ zeiden we glunderend. ‘Wat heerlijk dit. Zo fijn.’ We wilden gewoon niet weg.’’

Ze is even stil. ,,Oké, misschien is mijn leven inderdaad niet heel standaard. En waarschijnlijk heb ik wel genoeg stof om over te schrijven. Nu ik mezelf zo hoor ratelen, besef ik ook dat ik dit het liefste doe: verhalen vertellen. Mensen amuseren. Mijn blik op het bijzondere van het alledaagse laten schijnen. Als ik een column heb geschreven, stuur ik die altijd meteen naar een aantal mensen van wie ik hoop dat ze hem leuk vinden. Dat zijn Bart, mijn schoonmoeder, mijn kinderen, mijn manager Marit, mijn pr-man Jochem. En het liefst hoor ik dan natuurlijk binnen vijf minuten hoe geweldig ze hem vinden.’’

Haar naasten zijn er allang aan gewend dat ze open en bloot praat en schrijft over haar bestaan. ,,Bart weet niet beter, ik heb drie jaar geleden Sexdagboek uitgebracht, waarin ik ons seksleven beschreef. Eerst vond hij het maar raar, maar toen hij over zijn schaamte heen was, heeft hij er zelf ook een hoofdstuk aan toegevoegd.”

Voor haar schoonfamilie was het even wennen, dat hun Bart ineens een rol kreeg in het werk van Van Royen.

,,Mijn schoonmoeder las mijn boeken al. Dus voor haar was het wel gek dat ik ineens haar schoondochter werd. Sexdagboek heeft ze wijselijk laten liggen, maar mijn laatste bundel, Moeder, dochter, minnares, heeft ze wel gelezen. Ze vond het erg leuk. Toch had ze bij een van de verhalen gemengde gevoelens. Er staat een stuk in over de keer dat Bart en ik xtc probeerden. ‘Eigenlijk vind ik het vreselijk dat jullie dat hebben gedaan,’ zei ze eerlijk. ‘Maar toch kon ik niet stoppen met lezen, want je schrijft het zo grappig op. Dat je in bed lag en het laatste restje Donald Trump (een xtc-pil, red.) van het nachtkastje oplikte. Ik kreeg er lachkriebels van. Terwijl ik jullie eigenlijk een standje wilde geven.’’

Het deed Van Royen denken aan een voorval op de School voor Journalistiek in Utrecht, waaraan zij in de jaren 80 studeerde. ,,Ik had voor een opdracht een tien pagina’s tellend verhaal over Coca-Cola ingeleverd. Die school was destijds een links bolwerk, hè? Alles wat uit Amerika kwam, was fout. De leraar stond midden in de klas te zwaaien met die stapel A4’tjes en zei: ‘Ik lust geen cola, cola interesseert me niet en toch heb ik dit verhaal in een adem uitgelezen. Goed gedaan.’ Dat is me altijd bijgebleven. Want dat is mijn kracht en dat is wat ik wil: mijn lezer aan zijn lurven in mijn verhaal trekken, of hij wil of niet.’’

Benieuwd naar de eerste column? Lees 'm hier: Niets verbindt zo als een gezamenlijk geheim (premium)