‘Als ze het over de Engelse coronavariant hebben, denk ik aan Beertje. Eigenlijk heette hij Berend, maar vanaf het moment dat hij in 1940 bij ons kwam wonen, noemden mijn broertjes, zusjes en ik hem zo. Door gebrek aan vitamine D leed Beertje aan de Engelse ziekte. Daardoor had hij O-benen en een groot hoofd. Verder was hij bleek en schattig, met rode krulletjes. Toen hij een tijdje bij ons woonde en veel buiten kwam, verschenen er sproetjes op zijn neus.