Ajax zit op mentaal gebied in een neerwaartse spiraal

Ik had vorige week al naar Ajax - AZ gekeken en dus vond ik het niet erg om voor Sport1 samen met Marco van Basten het Engelse topvoetbal te analyseren. Ik bedoel dat, ik benadruk het altijd maar even, niet cynisch. Maar twee keer Ajax tegen AZ binnen vier dagen vond ik een beetje veel. Ik heb uiteraard wel stiekem gezapt in de studio en zag dat het in Alkmaar deze keer van hetzelfde laken een pak was. AZ was weer beter en had eigenlijk moeten winnen. Ajax werkte er deze keer wel harder voor dan een paar dagen eerder in de Arena. Daarmee haalden ze een gelijk spelletje uit het vuur en zijn ze naar mijn idee maximaal beloond.

Ik heb me in de winterstop rustig gehouden, maar heb wel alle ontwikkelingen op de voet gevolgd. Ik heb ook de schermutselingen binnen Ajax zo goed mogelijk in me opgenomen. Het is toch jammer dat zelfs onze rechters in Nederland niet in de gelegenheid zijn om snel en helder hierover een simpel oordeel te vellen. Ze hebben steeds veel tijd nodig en als ze zich uitspreken, kun je er elke keer meerdere kanten mee op.

Misschien zit daar ook wel het probleem van Ajax. Er is daar niet één waarheid en tot overmaat van ramp bemoeit iedereen er zich mee omdat het maar blijft aanduren. Ik ben er van overtuigd dat dat zijn weerslag op het team heeft. Die jongens mogen stoer roepen dat ze zich er niks van aantrekken, maar dat geloof ik niet.

Net als ik worden zij er ook dagelijks mee geconfronteerd. Dat vreet aan spelers en maakt de irritatie over gewone voetbaldingen groter dan het hoeft te zijn. Ik bedoel, als je chagrijnig bent in een vrolijke omgeving raak je zó in een andere stemming. Maar loop je te balen in een omgeving waar veel ruzie is, dan krijg je het extra moeilijk. Om dat te zien, hoef je geen psychologie gestudeerd te hebben. Ajax zit daarom op mentaal gebied, vrees ik, in een neerwaartse spiraal. Ik hoop dat ze daar gauw uit komen want de eredivisie heeft een vrolijk Ajax nodig.

Waar ik ook niet echt vrolijk van word, is de ontwikkeling van onze internationals. Het komend half jaar staat in het teken van de voorbereiding op het EK. Ik vrees dat Bert van Marwijk een zware klus heeft. We waren een paar maanden nog favoriet voor de titel, maar dat kun je nu niet meer zeggen.

Onze internationals spelen te weinig. Dirk Kuyt, Nigel de Jong, Wesley Sneijder, je ziet ze veel te weinig voetballen. En zo zijn er nog wel een paar. Als ik Van Marwijk was, zou ik afstappen van het principe dat alleen wie vaak speelt, in beeld komt als basisspeler voor Oranje.

Dat het straks moeilijk wordt, merk je aan de belangstelling voor Ibrahim Afellay. Over die jongen werd niet zo lang geleden nog wel eens meesmuilend gedaan, maar hoe langer hij geblesseerd is, hoe beter hij lijkt te worden in de toekomstvisioenen van sommigen. Dat heeft alles te maken met een dalend verwachtingspatroon.

Het zou toch jammer zijn als zo'n goeie lichting straks geen prijs heeft gepakt. Dan krijg je dezelfde frustratie als bij de generatie uit de jaren zeventig. Ik maakte daar zelf deel van uit. Er wordt allemaal heel hoog over opgegeven, nog steeds, maar ik ben de eerste om toe te geven dat het vrij irritant is om te horen hoe goed je was zonder als international een titel te hebben behaald. Dat gun ik de jongens van nu niet, daarom volg ik ze op de voet en hoop ik op een glorieus EK.