Het gelijk van een geniale grijsaard

Die Bizot, de zichzelf overschattende AZ-keeper had natuurlijk moeten blijven staan toen de grijsaard Robin van Persie schuin voor hem opdook. De Feyenoorder kon niets anders doen dan de bal chippen, dus weet een goede keeper: niet naar de grond gaan. Maar laten we het doelpunt dat de bekerfinale in het slot gooide (2-0) niet vanuit het standpunt van de (terechte) verliezer beschouwen.

Geen vrije trap rond het strafschopgebied viel er te noteren voor Feyenoord. Daar had Van Persie eer mee kunnen inleggen. Wat raakt een voetballer de bal toch weinig, dacht ik steeds. Ik zapte af en toe naar het vijfde kanaal van FOX Sports waar de playercam gericht stond op Van Persie. Hij ging gedisciplineerd met zijn directe tegenstander mee. Omdat-ie de bal weinig had, keek ik naar zijn lichaam. Alles klopt. De lengte. Die prachtige rechte schouders. De slanke, gespierde torso. Zijn benen. Pezige O-benen. Echte voetballersbenen. Dat alles te zien bewegen, zelfs op zijn 34ste zit dat choreografisch vernuftig in elkaar.

Dan dat hoofd. Ik ken een voetbalduider die die kop niet kan uitstaan. Iets persoonlijks tussen die twee. Robin van Persie is louter zachtaardig voor intimi, en vooruit, supporters. Ben je tegen hem, of te kritisch, dan wordt hij formeel, afstandelijk. Maar hartelijkheid honoreert hij ruimschoots. In wat voor bui ook: een prachtig hoofd is het. Helemaal nu hij ouder wordt. Je ziet hem met de maand vergrijzen. Hij transformeert in een senior.