Naar de bios voor Gertrude Kuyt

Maar Kuyt is om naar te kijken, niet per se om naar te luisteren. Hij zal altijd de jongen van keurig binnen de lijntjes blijven, zelfs wanneer hij steeds 'heel teleurgesteld' zegt te zijn. Een man van afgewogen zinnetjes. Van gecontroleerde, ogenschijnlijk berekenende emotie.

Van nooit een keer iets geks, nooit iets wat schuurt of aanstoot geeft.

De film Kuyt bevestigt dat beeld vooral. Er zit een hilarisch 'gescripte' scène in met zijn zaakwaarnemer Rob Jansen op de golfbaan, als twee B-acteurs die een zogenaamd spontane dialoog voeren, kort voor de wedstrijd tegen Excelsior.

De beste scène in de film: die waarin Gertrude heel hard 'KUT!' roept als Excelsior heeft gescoord op Woudestein. Eindelijk, denk je als kijker. Mag niet, kut roepen, foei, maar hartstochtelijk breekt Gertrude door het geconditioneerde beeld van haar hardwerkende voorbeeldman, levend voor de droom waarvan we de afloop al kennen.

Gertrude houdt zich niet aan welk script dan ook. Ze zegt gewoon hoe het is. Ze doet niet aan politiek correct. Ze leeft schitterend mee in de Kuip, of gewoon thuis, met de hele familie tijdens Ajax -Feyenoord. Ze let niet al te veel op de camera. Ze is bovenal fenomenaal zichzelf, in beeld gebracht op een manier die me sterk aan Zij gelooft in mij deed denken, de documentairefilm van John Appel uit 1999. Wat Rachel in die film is voor André Hazes, is Gertrude hier voor Dirk.