Door Sjoerd Mossou

Luuk de Jong was blijkbaar wel klaar met al het gepriegel en gefrunnik, na 68 minuten eenrichtingsverkeer. Als een kamikaze kleunde de spits van Oranje tegen een hoekschop aan, snoeihard raak koppend: 2-0.

Na een onwaarschijnlijke reeks van net-niet, met ballen die er zelfs vlak voor de doellijn maar niet in wilden, brak de spits van Sevilla eindelijk de ban in de Johan Cruijff Arena.

Gedeeltelijk dan, want qua doelsaldo bleef het bovenal een frustrerende avond voor Oranje.

Directe concurrent Turkije, woensdag in Istanboel nog te sterk, won in Malaga overtuigend van Noorwegen (0-3), waardoor de achterstand nóg wat verder opliep. Komende dinsdag in Gibraltar zal Oranje aan de bak moeten om het doelsaldo - bepalend bij een eventueel gelijke stand in de poule - alsnog wat op te poetsen.

Enige reden tot vrolijkheid was er ook zaterdagavond. Er galmde zowaar weer eens geluid door het stadion, voor het eerst in bijna anderhalf jaar bij een thuiswedstrijd van Oranje. Het experiment van FieldLab bracht weliswaar ‘slechts’ vijfduizend mensen op de been, het menselijk kabaal voelde als een verademing, en qua volume klonk de Johan Cruijff Arena alsof het halfvol zat.

Opgedeeld in verschillende bubbels zag het publiek zeker geen onvergetelijke wedstrijd. Het duel voltrok zich precies zoals je vooraf verwachten mocht, tegen een tegenstander die massaal verdedigde, bovenal naar Amsterdam gekomen om de score zo klein mogelijk te houden.

Dat het bij rust pas 1-0 stond, mocht een klein wonder heten. Op een paar uitbraken na speelde zo ongeveer de hele eerste helft zich af rondom het strafschopgebied van de Letten, die met een soort handbalverdediging het fort bewaakten.

Aan de goede wil van Oranje lag het allemaal niet, wel aan een gebrek aan finesse in de afwerking, niet zelden een kwestie van centimeters. Davy Klaassen en Luuk de Jong kopten allebei op de lat. Memphis Depay schoot een opgelegde kans rakelings naast - en het aantal ternauwernood gestrande voorzetten was amper te tellen.

Steven Berghuis was de enige die wél raak schoot in de eerste helft, na ruim een half uur spelen, met een heerlijk krulschot in de bovenhoek: 1-0.

Na rust veranderde het spelbeeld nauwelijks. Wéér volgde de ene scrimmage op de andere, waarbij de Letse keeper Roberts Ozols soms wel een magneet leek. Zelfs vanaf een paar meter afstand strandde Oranje keer op keer op de doelman. Het leidde tot onherroepelijk frustratie, zeker toen Georginio Wijnaldum ook nog een gemene rotschop kreeg van Kriss Kãrklins.

Het Nederlands elftal bleef verbeten op zoek naar doelpunten, maar steeds zat er wel ergens een blok of een been tussen. In het bijzonder Memphis en Klaassen kregen kans op kans, maar grepen net zo vaak gefrustreerd naar het hoofd.

Na de 2-0 van De Jong hield die kansenregen nog wel even aan, maar ook nu bleef een treffer uit. Het publiek klapte dankbaar, maar de weg naar het WK is nog altijd lang voor Oranje.